Kilka miesięcy później Rodrigo wrócił w góry z teczką, której nie mógł się doczekać, by mu ją przekazać – dokumenty dotyczące funduszy, plany klinik, podpisane umowy partnerskie. Zastał dr. Sáenza zamiatającego werandę.

„Słuchaj” – powiedział Rodrigo bez tchu, jak dziecko pokazujące świadectwo. „Założyliśmy klinikę. Potem trzy. Sprzęt do monitoringu domowego. Stypendium dla studentów pielęgniarstwa z miast takich jak twoje. Wszystko to z tego pokoju”.

Lekarz uśmiechnął się. „Dobrze. A teraz zrób resztę”.

„Reszta?”

„Zostań” – powiedział po prostu starzec. „Bądź obecny. Zostań, gdy postęp jest nudny i nieliniowy. Zostań, gdy wzywają spotkania, a nagłówki kuszą. Nie będzie pamiętać gór. Będzie pamiętać ramiona”.

Tej nocy, gdy zapalono światło na ganku, Rodrigo zdał sobie sprawę, że tym, co go zszokowało, nie była odwaga Claudii, odmowa starego lekarza ani nawet wąska linia życia, jaką dysponowało laboratorium. Chodziło o to: po raz pierwszy w jego niezwykłym życiu, najcenniejszej rzeczy, jaką mógł ofiarować, nie dało się przekazać telegraficznie, przelać ani zastrzec. Musiała być dawana osobiście, godzina po godzinie, oddech po oddechu.

Epilog: Pokój z oknem

W pierwsze urodziny Camili pielęgniarka powiesiła papierową girlandę nad szpitalnym łóżkiem, które podejrzanie przypominało górski pokój – delikatne światło, spokojna atmosfera, krzesło, które zapraszało do bezsennej miłości. Matka tuliła dziecko podczas długiego popołudniowego wlewu, a gospodyni o imieniu Claudia siedziała obok niej, wyjaśniając formularze, opowiadając historie i nucąc kołysankę, która jakimś cudem przemierzyła już wiele kilometrów.

Na ścianach kliniki nie było żadnych tabliczek. W szufladzie leżał jednak stos odręcznie napisanych podziękowań zaadresowanych do osób o imionach: Aurelio, Claudia, Camila. Na dnie szuflady widniał pojedynczy wiersz napisany na zwykłej kartce:

Dziś może nie być cudu. Zawsze jest coś do zrobienia.

Co ta historia pozostawia po sobie

• Obecność jest formą medycyny. Nie zastępuje opieki klinicznej, lecz ją umożliwia. 
• Siła, która słucha, staje się pomocą. Pieniądze napędzają logistykę. Pokora napędza igłę. 
• Nie każde zakończenie jest lekarstwem. Czasami zwycięstwem jest czas – więcej dni na miłość, więcej oddechu między alarmami, więcej szans na zbudowanie czegoś, co przetrwa kryzys. 
• Najodważniejsza osoba w pomieszczeniu to często ta bez mikrofonu. Claudia nie miała tytułu. Miała kręgosłup moralny – i pamięć, która ratowała życie. 

W noce, gdy miasto trzęsło się w posadach, a monitory migały niczym małe gwiazdki, Rodrigo trzymał Camilę i powtarzał sobie opis sytuacji starego doktora, obietnicę i modlitwę: