Córka zawołała mnie: „Wyjeżdżamy jutro. Twój dom na plaży już został sprzedany. Pa!”. Odpowiedziałem: „Ale o jednym zapomniałeś”. Zapytała: „O czym ty mówisz?”. Zaśmiałem się głośno, bo dom, który sprzedała, był tak naprawdę…

Kiedy w końcu dotarłem do domu, poszedłem prosto do swojego pokoju. Moje ręce lekko drżały, gdy otwierałem szufladę komody i wyciągałem kopertę. W środku znajdowały się dokumenty prawne, akty własności, wyciągi bankowe i odręcznie napisany list.

Moja droga Antonio,  jeśli  to czytasz, to znaczy, że mnie już z Tobą nie ma. Wybacz, że nie powiedziałem Ci wszystkiego, ale chciałem Cię uchronić przed zmartwieniami. Przez lata inwestowałem nasze oszczędności. Mamy nie tylko dom na plaży. Mamy sześć innych nieruchomości, w tym apartamentowiec, w którym mieszkają Angela i Edward. Jesteś bogata, kochanie. Zachowałem to w tajemnicy, bo chciałem, żeby Angela kochała nas za to, kim jesteśmy, a nie za to, co mamy.

Ręce mi się trzęsły, gdy przeglądałem dokumenty. Akty własności domów, apartamentu w centrum miasta, małego motelu, a nawet dwudziestopiętrowego budynku, w którym mieszkała moja córka. Robert był cichym właścicielem przez dekadę. Były też wyciągi bankowe z kont, o których istnieniu nie wiedziałem, z kwotami, które wydawały się nierealne. Nasza córka zostawiła mnie z poczuciem, że nie mam nic, podczas gdy w rzeczywistości miałem wszystko.

Następnego dnia Angela zadzwoniła ponownie, jej głos stał się łagodniejszy. „Mamo, jak się masz? Przelaliśmy pieniądze z domu i samochodu. Wpłaciliśmy twoją część na twoje konto. To niewiele, ale wystarczy ci na kilka miesięcy”.

„Moja część?” zapytałem, starając się zachować spokój w głosie.

„Tak, mamo. Daliśmy ci 30%. To sprawiedliwe, prawda? Potrzebujemy pieniędzy na inwestycję w Europie”.

Trzydzieści procent moich rzeczy. Jak hojnie. „Dobrze, Angelo. Bezpiecznej podróży”.

„Och, mamo. Wiedziałam, że zrozumiesz. Tak bardzo cię kochamy”. Rozłączyła się. I po raz pierwszy od śmierci Roberta roześmiałam się. Głębokim, serdecznym śmiechem. Sytuacja była absurdalnie komiczna. Tego popołudnia patrzyłam, jak pakują walizki do taksówki. Ani razu nie spojrzeli w stronę mojego okna.

Pierwszą osobą, do której zadzwoniłem, był pan Peterson, prawnik Roberta. Kiedy następnego dnia pokazałem mu dokumenty, jego zawodowy spokój prysł. „Pani Brooks, Robert był bardzo bystrym człowiekiem. Według tych dokumentów jest pani właścicielką…”

„Wiem, panie Peterson. Muszę tylko wiedzieć, co mogę zrobić zgodnie z prawem”. Wyjaśnił, że sprzedaż domu na plaży była oszustwem i można ją natychmiast cofnąć. „Możemy również wszcząć postępowanie sądowe przeciwko pańskiej córce” – zasugerował.

„Nie” – powiedziałem stanowczo. „Chcę to zrobić inaczej. Na razie chcę, żeby wszystko pozostało tajemnicą. Czy mógłbyś dyskretnie odzyskać dom na plaży i pomóc mi uzyskać bezpośrednią kontrolę nad moimi nieruchomościami, a zwłaszcza nad budynkiem, w którym mieszka moja córka?” Spojrzał na mnie z ciekawością, ale skinął głową. „Oczywiście, jesteś moim klientem”.

Następne tygodnie były najdziwniejszymi w moim życiu. Oficjalnie byłam biedną wdową porzuconą przez córkę. Sąsiedzi ofiarowali mi jedzenie i litość. „Jak będziesz żyć, kochanie?” – pytała moja sąsiadka Aurora. „Nie martw się, Auroro. Dam sobie radę” – odpowiadałam, rozkoszując się tym sekretnym przedstawieniem.

W tajemnicy byłam bizneswoman, badałam inwestycje Roberta i planowałam kolejny krok z panem Petersonem. Odkryłam, że mąż Angeli, Edward, był mocno zadłużony i wykorzystał ich mieszkanie – moje mieszkanie – jako zabezpieczenie. Czekała go bolesna konfrontacja.

Pan Peterson zadzwonił w piątek. „Pani Brooks, skończyliśmy formalności. Ma pani teraz pełną kontrolę nad wszystkimi swoimi nieruchomościami. Odzyskałem też ciężarówkę Roberta”.

„Świetna robota” – powiedziałem. „Teraz potrzebuję jeszcze jednej rzeczy. Chcę, żebyś wysłał list do mojej córki”.

„Jaki to rodzaj listu?”

„Nakaz eksmisji.”

Zapadła cisza. „Jest pani pewna, że ​​chce to zrobić, pani Brooks?”

„Całkowicie. Uznała, że ​​nie jestem ważny w jej życiu. Teraz przekona się, jak bardzo jestem ważny”.

Nie musiałem długo czekać. Wieści szybko się rozchodzą w małej okolicy. Aurora wkrótce powiedziała mi, że „biznes” Edwarda w Europie to oszustwo, próba ucieczki od długów, i że uciekł z inną kobietą. Angela wracała do domu – sama i bez grosza.

Przyjechała we wtorek wieczorem. Następnego dnia list pana Petersona został dostarczony. O 8:00 rano następnego dnia zadzwonił mój telefon. To była Angela, jej głos był przerażony.

„Mamo! Mamo, dostałem dziwny list. Pisze, że muszę opuścić mieszkanie za 30 dni. To pewnie pomyłka, prawda?”

„Nakaz eksmisji? Dziwne. Od kogo?” – zapytałem, udając ignorancję.

„Firma o nazwie Robert Investments, Inc. Czy ją znasz?”

„Nie, kochanie, nigdy nie słyszałam tego imienia.”

„Mamo, potrzebuję twojej pomocy” – szlochała, w końcu się załamując. „Edward mnie zostawił. Uciekł z inną kobietą. Nie rozumiem, co się dzieje”.

„Bardzo mi przykro, kochanie. Gdzie teraz jesteś?”

„Jestem w mieszkaniu, ale nie wiem, jak długo. Mamo… mogę cię odwiedzić? Nie mam nikogo innego”. Ironia losu była idealna. Po tym, jak mnie dla niego zostawiła, przypomniała sobie, że ma matkę.

„Oczywiście, kochanie. Wpadnij, kiedy tylko chcesz”. Rozłączyłam się i przygotowałam do występu.

Kiedy Angela przyjechała godzinę później, wyglądała okropnie – chuda, blada, w drogich, pogniecionych ubraniach. „Mamo” – zaczęła, po czym urwała, a przepaść między nami nagle się uwidoczniła.

Wyjaśniła wszystko. Kłamstwa, długi, zdradę. „Użyczył mojego nazwiska, żeby zaciągnąć kilka pożyczek bez mojej wiedzy. Banki mnie ścigają. Nie mam pieniędzy, pracy ani gdzie mieszkać”. Zaczęła płakać, łzami autentycznej rozpaczy. Na chwilę serce mojej matki zmiękło. Ale przypomniałem sobie chłód w jej głosie, łatwość, z jaką mnie porzuciła.