Czarnoskóra pokojówka wyrzucona z domu miliardera za kradzież pieniędzy – ale to, co ujawniła ukryta kamera, jest zaskakujące.

Tego wieczoru Richard krążył po gabinecie z napiętymi nerwami. Nalał sobie kieliszek szkockiej, ale nawet dymne ciepło nie było w stanie ukoić dręczącego go poczucia winy. Szczycił się logiką i dowodami, a mimo to w myślach wciąż powtarzał mu się przerażony wyraz twarzy Danielle.

„Wydawała się… zbyt szczera, żeby kłamać” – mruknął.

Jego kamerdyner, Charles Whitman, wszedł cicho. Po trzydziestu latach służby mówił ze spokojem człowieka, który widział już wszystko.

„Proszę pana” – powiedział Charles spokojnie – „znam Danielle od samego początku. Jest pracowita i uczciwa aż do bólu. Trudno mi uwierzyć, że zaryzykowałaby wszystko dla garści banknotów”.

Richard zmarszczył brwi. „Czy sugerujesz, że się myliłem?”

„Sugeruję, że gniew może zaćmić osąd” – odparł Charles. „A o ile dobrze pamiętam, twoje biuro jest pod obserwacją, tak jak reszta majątku”.

Richard zamarł. Kamery. Jego własny system bezpieczeństwa – jak mógł zapomnieć? Bez słowa podszedł do biurka, wywołał nagranie i zaczął przeglądać nagrania z wcześniejszego dnia.

Na początku to, co zobaczył, potwierdziło jego przypuszczenia: Danielle weszła do środka, zauważyła portfel na podłodze i podniosła go, zanim wszedł do środka. Jednak gdy przewinął taśmę dalej, prawda zaczęła się stawać coraz wyraźniejsza.

Na nagraniu widać Trevora Mitchella, jednego z młodych współpracowników Richarda, wkradającego się do biura. Trevor otworzył szufladę, wsunął kilka banknotów stu dolarowych do kieszeni i rzucił portfel na podłogę, po czym pospiesznie wyszedł.

Kilka minut później pojawiła się Danielle i niewinnie podniosła słuchawkę. 

Żołądek Richarda ścisnął się. Wstyd uderzył go niczym fala. Upokorzył kobietę, która tylko wykonywała swoją pracę.

Karol obserwował w milczeniu, po czym zapytał: „Co teraz zrobisz, panie?”

Była tylko jedna możliwa odpowiedź.

Następnego ranka Danielle siedziała w swoim malutkim mieszkaniu, wyczerpana i bez nadziei. Wieść o incydencie już się rozeszła. Wiedziała, że ​​nikt jej już nie zatrudni. Jej telefon huczał od telefonów od brata Marcusa z pytaniami o czesne, ale nie potrafiła się zmusić, żeby odebrać.

Nagle rozległo się głośne pukanie. Zaskoczona, otworzyła drzwi i zamarła. Stał tam Richard Caldwell, nieskazitelny jak zawsze, choć w jego oczach malował się żal.

„Panie Caldwell?” mruknęła. „Dlaczego pan tu jest?”

Zdjął okulary przeciwsłoneczne. „Danielle… mogę wejść?”

Niepewnie odsunęła się. Richard rozejrzał się po skromnym pomieszczeniu, po czym odezwał się cicho: „Jestem ci winien przeprosiny. Myliłem się. Oskarżyłem cię bez dowodów. Przejrzałem nagranie i to nie byłaś ty”.

Danielle zaparło dech w piersiach. „Wiesz, że nie ukradłam?”

„Tak” – powiedział. „To był Trevor Mitchell. Przyznał się dziś rano”.