Czekaliśmy na ten moment dziesięć lat.

Po dekadzie oczekiwania, podróży, niewidzialnych zmagań, nasze marzenie w końcu się spełniło.

Zaskoczyła nas cisza wokół nas. Żadnych wiadomości, żadnych „gratulacji”, nawet jednego słowa, które upamiętniłoby tę chwilę, którą uważaliśmy za tak oczywistą, tak wspólną.
Ale patrząc na nasze dziecko, zrozumieliśmy coś istotnego:

👉 Nie potrzebujemy zewnętrznego uznania. 👉 Nie potrzebujemy oklasków ani uznania.

Miłość, którą czujemy dzisiaj, siła tej wyjątkowej więzi, zmiata wszelką nieobecność.
I to, owszem, jest najpiękniejszy dar, jaki życie może nam zaoferować.