„Czemu konto jest puste? Gdzie wpłaciłeś wszystkie pieniądze, Ira?” – krzyknął mąż, nieświadomy, że za chwilę wyląduje na ulicy.

„Nie drukuję pieniędzy!” – wykrzyknęła Irina, rzucając torebkę na stół i zmęczona pocierając skronie. Jej tani zegarek z wytartym paskiem wskazywał prawie jedenastą.

Anatolij nawet nie oderwał wzroku od telefonu. Niebieskawe światło ekranu oświetlało jego zarośniętą twarz.

„Czy mogłabyś chociaż pozmywać naczynia? Jestem kompletnie wyczerpana po dwóch zmianach” – powiedziała Irina, zakładając niesforny kosmyk włosów za ucho.

„Umyję to jutro” – mruknął Anatolij, kontynuując przeglądanie swojego niekończącego się profilu w mediach społecznościowych.

Irina rozejrzała się po kuchni. Od trzech dni brudne naczynia piętrzyły się w zlewie. Puste słoiki stały rzędami na parapecie. Ich mieszkanie, kiedyś tak schludne i przytulne, teraz przypominało wysypisko śmieci.

„Tolya, musimy porozmawiać” – Irina usiadła na brzegu sofy.

„Zaczynasz od nowa?” – skrzywił się jej mąż, odkładając telefon. „Zróbmy to jutro, dobrze? Strasznie boli mnie głowa”.

„Boli cię głowa każdego dnia!” – głos Iriny drżał. „Minęło sześć miesięcy, a ty nawet nie napisałeś CV!”

Anatolij podskoczył, jego twarz wykrzywiła się ze złości.