„Czemu nie zakryjesz tej blizny?” – zapytał mój brat na tyle głośno, że przerwał śmiech pod pergolą mojej ciotki. „Nikt nie chce tego oglądać, kiedy jemy”.

„Czemu nie zakryjesz tej blizny?” – zapytał mój brat. „Nikt nie chce jej widzieć”.

Moja ciotka prychnęła. „Ona uwielbia być w centrum uwagi”.

Nic nie powiedziałam, ale wtedy jej mąż, emerytowany pułkownik, zobaczył moje ramię i zamarł.

„Operacja Żelazna Burza, proszę pani.”

Mojej ciotki opadła szczęka.

Nazywam się podpułkownik Rachel Chester, mam czterdzieści jeden lat i zbudowałam swoją karierę w Siłach Powietrznych Stanów Zjednoczonych od podstaw – dyscyplina, misje i blizna, która opowiada swoją historię. Przez lata byłam wierna rodzinie, która nigdy nie była wierna mnie, zwłaszcza mojej cioci Lindzie, która wyśmiewała mój mundur, moje wybory i w końcu bliznę, która uratowała życie. Ale kiedy jej własny mąż, emerytowany pułkownik, rozpoznał tę bliznę i jej znaczenie, wszystko się zmieniło.

Czy kiedykolwiek zostałeś zlekceważony lub upokorzony przez ludzi, którzy powinni być z ciebie dumni? Jeśli tak, nie jesteś sam. Dorastałem w robotniczej rodzinie wojskowej, gdzie szacunek i wygląd liczyły się bardziej niż ciepło. Mój ojciec służył dwadzieścia dwa lata w Siłach Powietrznych, przechodząc na emeryturę w stopniu starszego sierżanta, gdy miałem szesnaście lat. W naszym domu obowiązywał wojskowy czas, dyscyplina wojskowa i niepisana zasada, że ​​miejsce przy stole zdobywa się poprzez służbę i poświęcenie.

Siostra mojej matki, ciocia Linda, była jej dokładnym przeciwieństwem. Wyszła za mąż za wojskowego, ale nigdy nie przyswoiła sobie jego wartości. Była kulturalna, głośna, krytyczna i przekonana, że ​​wie wszystko o tym, co czyni kobietę porządną, podczas gdy moja matka po cichu wspierała ojca podczas misji i przeniesień. Ciocia Linda zamieniała każde rodzinne spotkanie w scenę dla swoich opinii. Na moje zakończenie liceum pojawiła się w białym kostiumie ze spodniami, z okularami przeciwsłonecznymi na głowie i spędziła całą ceremonię, komentując stroje innych rodzin. Kiedy powiedziałam jej, że w wieku dwudziestu dwóch lat wstąpię do Sił Powietrznych, idąc w ślady ojca, przewróciła oczami tak mocno, że myślałam, że się przykleją.

„Pożałujesz tej fryzury i tych butów” – powiedziała, popijając mimosę podczas uroczystego brunchu. „Mężczyźni nie lubią kobiet, które próbują być mężczyznami”.

Mój ojciec nic nie powiedział, ale zacisnął szczękę. Szybko się dowiedziałam, że aprobata ciotki Lindy nie była czymś, co zdobywało się sukcesami; czymś, co ona udzielała w zależności od tego, czy pasowało się do jej wąskiej definicji kobiecości i sukcesu. Mimo to pojawiałam się – na urodzinach, grillach, obiadach w Święto Dziękczynienia, bożonarodzeniowych porankach. Przychodziłam w galowym mundurze, gdy protokół na to pozwalał, a w cywilu, gdy nie. Słuchałam, jak opowiada o swoim klubie książki, ogrodzie, teoriach na temat tego, dlaczego współczesne kobiety są zbyt agresywne. Uśmiechałam się, słysząc jej żarty o G.I. Jane i jej sugestie, że nigdy nie znajdę męża, jeśli będę się ciągle „bawić w żołnierza”.