„Dopilnuję, żebyś nigdy więcej nie tknęła moich pieniędzy” – zadrwił Gregory przez salę sądową, a jego ukochany uśmiechnął się ironicznie obok niego. Nie powiedziałam ani słowa. Po prostu patrzyłam, jak sędzia otwiera mój zapieczętowany list – jego brwi unoszą się coraz wyżej z każdą linijką. Potem wybuchnął śmiechem.

Sędzia Patterson stuknął palcem w list z naciskiem. „Panie Hale” – powiedział – „zgodnie z tą dokumentacją większość aktywów, które pan uważa za swoje – w tym nieruchomości komercyjne, konta inwestycyjne, a nawet główne miejsce zamieszkania – została prawnie przeniesiona do funduszu powierniczego dla małżonków osiem lat temu”.

Gregory zamrugał szybko. „To niemożliwe. Ja nie…”
„Zrobił pan to” – powiedziała w końcu Amelia spokojnym głosem. „Podpisał pan dokumenty dobrowolnie. Chciał pan wówczas ochrony podatkowej. A prawnik, który sporządził te dokumenty, jasno to określił: aktywa należą do nas obojga po przeniesieniu do funduszu powierniczego”.

Gregory pokręcił głową z niedowierzaniem. „Nie – to miało być tymczasowe! Tylko formalność!”

Sędzia Patterson ponownie uniósł list. „To nie było tymczasowe. To było nieodwołalne. A pani Rhodes prowadziła skrupulatną dokumentację”. Uniósł kartki. „Bardzo skrupulatnie”.

W sali sądowej rozległ się śmiech. Nawet stenografka ukryła uśmiech.
Tiffany pochyliła się w stronę Gregory’ego, szepcząc szorstko: „Co to znaczy? Czy nadal dostajemy dom w Hamptons?”
„Dom” – powtórzył głośno sędzia – „wraz z penthouse’em, nieruchomościami na wynajem i połową jego płynnych aktywów, musi zostać podzielony sprawiedliwie, zgodnie z umową powierniczą. Właściwie…” Przerzucił kolejną stronę. „Wygląda na to, że pani Rhodes ma prawo do nieco ponad połowy, ze względu na udokumentowany wkład w działalność trustu jako wspólnika zarządzającego”.
Gregory otworzył usta ze zdumienia. „Zarządzanie…? Nigdy niczym nie zarządzała!”
Amelia lekko przechyliła głowę. „Zarządzałam wszystkim, czym ty się nie przejmowałeś. Trust wymagał kwartalnych przeglądów finansowych, raportów rocznych i nadzoru administracyjnego. Ty to wszystko podpisywałeś. Po prostu nigdy nie czytałeś tego, co podpisujesz”.
Fala szmerów przetoczyła się przez salę sądową. Ktoś wyszeptał: „On grał samego siebie”.
Sędzia Patterson ponownie odchrząknął, zachowując pozory przyzwoitości. „Jeśli chodzi o alimenty, biorąc pod uwagę znaczną nierównowagę między obecnymi dochodami a długością trwania małżeństwa, pani Rhodes również kwalifikuje się do alimentów długoterminowych”.