Dowiedziałam się, że mój narzeczony zamierzał mnie upokorzyć na naszym ślubie, więc zniszczyłam mu życie.

Dowiedziałam się, że mój narzeczony planował mnie upokorzyć na naszym ślubie. Zniszczyłam mu życie, zanim on zdążył zniszczyć moje. To wszystko. Oto cała absurdalna, rozdzierająca serce geneza wszystkiego, co się wydarzyło.

Szukała loginu do Spotify na jego laptopie. Zostawił go w naszym mieszkaniu przed wyjściem na wieczór kawalerski i oto był: karta przeglądarki, którą zapomniał zamknąć. Forum, o którym nigdy nie słyszałam, pełne mężczyzn, których nigdy nie chciałabym poznać, a w samym środku tego wszystkiego mój przyszły mąż.

Cofnijmy się. Mam na imię Karen i do 46 dni temu myślałam, że żyję życiem, o jakim zawsze marzyłam. Zaręczona z mężczyzną, z którym byłam od 4 lat, planowałam ślub, który pochłonął większość mojego wolnego czasu i oszczędności, otoczona przyjaciółmi i rodziną, którzy ciągle powtarzali mi, jaka jestem szczęściarą. Miejsce było zarezerwowane – przepiękna posiadłość z ogrodami z widokiem na jezioro. Suknia wisiała w mojej szafie: 8000 dolarów za jedwab i nadzieję. Miesiąc miodowy był zaplanowany. Plan rozmieszczenia gości był sfinalizowany. I byłam dokładnie 2 tygodnie od powiedzenia „tak” komuś, kogo myślałam, że znam.

Mój wieczór panieński miał być ostatnim hukiem. Nic szalonego. Moje przyjaciółki wiedzą, że nie jestem typem Vegas – po prostu wieczór w mieszkaniu z najbliższymi przyjaciółkami. Za dużo szampana, kilka nostalgicznych komedii romantycznych i może kilka żenujących historii ze studiów. Mój narzeczony, którego imienia już nie potrafię używać, miał swój wieczór kawalerski tego samego wieczoru. Tradycyjnie, jak sądzę. Pech, że spotkaliśmy się przed ślubem i cała ta przesądna bzdura, która teraz wydaje się najgorszym żartem wszechświata.

Około 11 moja najlepsza przyjaciółka weszła do sypialni, szukając laptopa. Chciałyśmy ustawić playlistę, coś, co pobudzi wszystkich do tańca po obejrzeniu wystarczającej ilości filmów z Catherine Higgel. Jego laptop stał na biurku, tam gdzie zawsze go zostawiał – ten drogi, który kupił sobie na ostatnie święta, ten, do którego zawsze przyklejał się podczas pracy z domu. Otworzyła go, żeby wyszukać Spotify i wtedy zobaczyła zakładkę przeglądarki.

Zawołała mnie do sypialni tym dziwnym, zduszonym głosem. Pomyślałem, że może znalazła coś żenującego – stare zdjęcia, dziwną historię wyszukiwania, coś, z czego można się potem śmiać przy winie. Ale kiedy wszedłem, ona po prostu stała z laptopem w ręku, z twarzą kompletnie bladą. Wyglądała, jakby zobaczyła ducha. Tyle że duchy nie wywołują wymiotów.

„Usiądź” – powiedziała i już wiedziałem. Nie wiedziałem co dokładnie, ale czułem, że zaraz coś pęknie.

Forum było jedną z tych toksycznych króliczych nor męskości, takich, które zaczynają się od podcastów o samodoskonaleniu i stawaniu się wartościowym mężczyzną, a kończą na tym, że mężczyźni bez ironii nazywają kobiety kobietami. Wymieniają się poradami na temat manipulacji i celebrują wzajemne okrucieństwo, niczym jakaś pokręcona grupa wsparcia. Był członkiem od ośmiu miesięcy – ośmiu miesięcy publikowania postów, komentowania i otrzymywania porad od weteranów, którzy traktowali emocjonalne zniszczenie jak sport wyczynowy.

A jego projekt, jego ukoronowanie, które miało mu przynieść szacunek i status wśród tych obcych ludzi w internecie, polegało na odrzuceniu mnie przed ołtarzem.