Dwóch strażników skonfrontowało się z czarnoskórym żołnierzem piechoty morskiej podczas uroczystości ukończenia szkoły przez jego syna – to, co nastąpiło potem z sześcioma fokami, oszołomiło wszystkich

Znalazł swoje miejsce i usiadł. Krzesło było plastikowe, lekko chwiejne. Przed nim ustawiona była scena, na ścianie sali gimnastycznej wisiały transparenty: „ Rok 2024” dużymi srebrnymi literami. Solomon zerknął na rzędy uczniów ustawionych w kolejce na drugim końcu sali. Tyran siedział gdzieś pośrodku, wysoki i chudy, z oczami swojej matki. Osiemnaście lat minęło tak po prostu. Pamiętał, jak go trzymał w ramionach w noc narodzin, wciąż w mundurze, z brudem pod paznokciami. Przyleciał z Okinawy, mając zaledwie cztery dni urlopu. A teraz byli tutaj.

Siedział nieruchomo, ledwo mrugając, rozkoszując się chwilą. Wtedy rozbrzmiała muzyka „Pomp and Circumstance” i tłum wstał. Salomon również wstał, wyprostowany, z rękami wzdłuż ciała. Rozbrzmiał hymn narodowy. Wszyscy położyli ręce na sercach. Salomon się nie poruszył. Nie musiał. Cała jego obecność była salutem.

Znów pomyślał o żonie, o tym, jak płakałaby przez całą ceremonię, jak trzy razy poprawiłaby krawat Tyranowi, zanim pozwoliłaby mu wyjść z domu. Jego wzrok utkwiony był przed siebie, ale gdy ostatnia nuta hymnu ucichła, dwóch umundurowanych mężczyzn ruszyło bocznym przejściem. I zmierzali prosto na niego.

Dwóch ochroniarzy poruszało się zdecydowanie. Nie byli policjantami; na ich odznakach widniał napis „Harland Security Services”, a ich mundury stanowiły standardowe czarne koszulki polo. Jeden był niski i szeroki w ramionach, z ogoloną głową i ściągniętym wyrazem twarzy. Drugi był wyższy, chudy i żuł gumę, jakby miał lepsze miejsce do życia.

Salomon zauważył ich od razu, ale nie drgnął. Szkolenie dawno temu nauczyło go, że bezruch często jest bardziej władczy niż ruch. Niższy strażnik zatrzymał się obok niego i pochylił. „Przepraszam pana” – powiedział cicho. „Będziemy potrzebować pana, żeby poszedł z nami”.

Salomon powoli odwrócił głowę. „Czy jest jakiś problem?”

Wysoki zrobił krok naprzód. „Tak. Ta sekcja jest dla rodzin absolwentów.”

Solomon mrugnął, po czym sięgnął do kieszeni płaszcza i wyciągnął ten sam wydrukowany bilet. „To moje miejsce. Trzeci rząd, po lewej stronie. Miejsca rodzinne, potwierdzone”.

Niższy strażnik nawet nie spojrzał na bilet. „Powiedziano nam, że jest pełny”.

Salomon się nie poruszył. „Też było pełne, kiedy usiadłem. Chcesz mi powiedzieć, kto wydał ten rozkaz?”

Wysoki strażnik poruszył się niespokojnie. Nie spodziewał się spokojnego, wyraźnego głosu. „Słuchaj, to nic wielkiego. Z tyłu są jeszcze dodatkowe miejsca. Nie róbmy z tego czegoś, czym nie musi być”.

Oczy Solomona lekko się zwęziły, nie ze złości, tylko z cichej kalkulacji. „Jechałem osiem godzin, żeby zobaczyć, jak mój syn przechodzi przez tę scenę. Będę siedział tutaj”.

Kilka głów zaczęło się odwracać. Krótki strażnik wyprostował się. „Proszę pana, zapytam jeszcze raz”.

„Możesz pytać cały dzień” – powiedział Solomon, ciszej i pewniej. „Nie ruszam się”.

Wysoki zasyczał. „Może wygodniej byłoby ci z tyłu. Tylko tyle mówimy”.

I stało się. Salomon spojrzał na niego teraz wnikliwie. To zdanie nie dotyczyło logistyki. Nie chodziło o politykę. Chodziło o coś starszego, coś spokojniejszego, coś, co towarzyszyło mu przez całe życie.

Powietrze się poruszyło. Niski strażnik też to zauważył. Poprawił radio na biodrze i mruknął coś do mikrofonu, nie odrywając wzroku od niego. Kobieta siedząca obok Solomona, starsza i o bladej cerze, lekko pochyliła się w jego stronę i wyszeptała: „Nie daj się im przenieść”. Skinął głową, dając jej znak. Nie chciał robić sceny. Chciał zobaczyć, jak jego syn kończy szkołę.

Ale strażnicy nie skończyli. Wysoki, Malley, znowu zniżył głos. „Słuchaj, masz problem, zgłoś go w sekretariacie szkoły. Dostaliśmy rozkazy”.

„Masz jakieś imię, synu?” zapytał Salomon.

Strażnik mrugnął. „To oficer Malley”.

„Nie, oficerze” – odpowiedział Solomon. „Jesteś prywatną ochroną”.

Drugi, Garvin, wszedł do środka. „Dobra, wystarczy. Jeśli nie wstaniesz…” Nie dokończył zdania, bo właśnie wtedy drzwi sali gimnastycznej na drugim końcu otworzyły się z kliknięciem i weszło sześciu mężczyzn. Bez uniformów, bez odznak, tylko zdecydowane postawy, wyprostowane ramiona i twarze, które mówiły, że przeżyli gorsze rzeczy niż niezręczne spojrzenia. Wchodzili jeden po drugim, zajmując różne miejsca, ale każdy, kto obserwował uważnie, widział, że poruszają się tak samo, obserwują salę tak samo, siedzą tak samo: nieruchomo, spokojnie i czujnie.

Salomon nie obejrzał się. Nie musiał. Wiedział dokładnie, kim byli. Ale strażnicy nie, przynajmniej na razie. I mieli się o tym przekonać.

Ceremonia trwała, przynajmniej na pozór. Ale ludzie tak naprawdę już nie zwracali na nią uwagi. Obserwowali jedynie impas.

Malley znów zmienił pozycję. Przysunął się bliżej, jego głos stał się cichszy. „Próbuję ci zrobić przysługę, dobrze? Nie musi być tak źle”.

„Nie możesz mu wyświadczyć takiej przysługi” – wzrok Salomona powędrował w jego stronę.

Kilka rzędów dalej mężczyzna powoli wstał. Początkowo nikt tego nie zauważył. Nie powiedział ani słowa, tylko skrzyżował ramiona i wpatrywał się. Ogolony, szeroki, o bystrym spojrzeniu. Drugi mężczyzna wstał po przeciwnej stronie sali gimnastycznej. Ta sama postawa, spokojna, skupiona. Potem trzeci.

Garvin znów się pochylił. „Słuchaj, stary, sam stwarzasz taką sytuację”.

„A ty nie słuchasz” – rzekł Salomon, powoli odwracając głowę.

Ręka Garvina drgnęła w stronę radia, ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, napięcie przerwał głos z odległości trzech metrów. „Czy jest jakiś powód, dla którego ten człowiek jest niepokojony?”

Głos był wyraźny, spokojny, opanowany. Głos, który nie unosi się, by zwrócić na siebie uwagę; opada na tyle, by wszyscy przestali mówić. Wydobył się z ust mężczyzny stojącego w środkowym przejściu, wysokiego, z siwo-pieprzową brodą. Nazywał się Creed Marston. To jego Salomon wyciągnął z wraku w Kandaharze.

Garvin spojrzał w górę, zaskoczony. „Kim jesteś?”

Creed nie odpowiedział. Zrobił krok naprzód. „Zadałem ci pytanie”.

Malley uniósł rękę. „Proszę pana, mamy to pod kontrolą”.

„Nie” – powiedział Creed, teraz ostrzejszym tonem. „Nie zrobisz tego”.