Dwóm 10-letnim czarnoskórym bliźniaczkom stewardesa odmówiła wejścia na pokład samolotu — dopóki nie zadzwoniły do ​​swojego ojca, znanego dyrektora generalnego, i nie zażądały odwołania całego lotu…

W szary sobotni poranek na lotnisku Heathrow bliźniaczki Naomi i Laila Carter, obie w wieku dziesięciu lat, stały w kolejce do bramki B12, ściskając identyczne plecaki i pełne nadziei. Leciały same po raz pierwszy, zmierzając na lato do babci w Toronto. Ich ojciec, Victor Carter, pożegnał je pocałunkiem po kontroli bezpieczeństwa i poprosił, żeby zadzwoniły przed startem samolotu.

Wszystko wydawało się przygodą — aż do momentu, gdy tak nie było.

Gdy pasażerowie zaczęli wsiadać, umundurowana stewardesa z schludnym kokiem i krótkim głosem zatrzymała bliźnięta. Na jej identyfikatorze widniał napis E. Walker.

„Nie możesz wejść na pokład w takim stroju” – powiedziała tak ostrym głosem, że przebił się przez szum tłumu.

Naomi mrugnęła. „Na przykład, proszę pani?”

Walker wskazał gestem ich ubrania: czarne legginsy i za duże żółte bluzy. „To nie jest akceptowalny strój podróżny dla tych linii lotniczych”.

Dziewczyny wymieniły zdziwione spojrzenia. Już kiedyś latały – w tych samych strojach. „Po prostu nosimy to, co zawsze” – powiedziała cicho Laila.

„Proszę się odsunąć” – odpowiedziała obsługa. „Musi się pan przebrać przed wejściem na pokład”.

Przy bramce zapadła cisza. Kilku pasażerów obserwowało, szepcząc. Oczy Naomi napełniły się łzami, ale Laila drżącymi rękami sięgnęła po telefon i wybrała numer ich ojca.

„Tato” – powiedziała, kiedy odebrał. „Mówi, że nie możemy wsiąść do samolotu”.

Victor Carter nie był zwykłym rodzicem. Był prezesem Nexus Dynamics, jednej z wiodących europejskich firm programistycznych – i kluczowym partnerem linii lotniczych, którymi latały jego córki. Nie krzyczał. Nie przeklinał. Po prostu poprosił córki, żeby podały telefon pracownikowi bramki.

W ciągu kilku minut jego spokojny głos rozbrzmiał w głośniku. „Mówi Victor Carter. Czy może pan wyjaśnić, dlaczego moim córkom, pasażerom płacącym pełną cenę, odmówiono wejścia na pokład, bo noszą legginsy?”

Pracownik zawahał się. „Proszę pana, podróżują na specjalnej taryfie, która przewiduje bardziej rygorystyczne zasady dotyczące ubioru”.

„Nie” – odparł Victor spokojnie. „Nie mają kart pracowniczych. To osoby niepełnoletnie z zakupionymi biletami. Oczekuję, że będą traktowani jak klienci, a nie jak problemy”.

Tymczasem inni podróżni zaczęli nagrywać. Kobieta mruknęła: „To dzieciaki, na litość boską”. Inny mężczyzna zawołał: „Wpuśćcie ich do samolotu!”.

Przybył zdenerwowany menedżer, próbujący mediować. „Panie Carter, analizujemy sytuację”.

„Nie ma czego komentować” – odpowiedział Victor. „Upokarzasz dwójkę dziesięciolatków, bo ktoś uznał, że ich ubrania nie są wystarczająco dobre. Napraw to teraz – albo odwołaj lot. Twój wybór”.

Groźba wisiała w powietrzu. Wyraz twarzy kierownika uległ zmianie; szybko porozmawiał z Walkerem, po czym odwrócił się. „Mogą wejść na pokład”.

Pasażerowie klaskali cicho, gdy w końcu pozwolono dziewczynom przejść. Walker unikał patrzenia na nie.

Ale na tym nie koniec.

zobacz więcej na następnej stronie Reklama

Następny→