Dzieci nie odwiedziły bogatej matki w szpitalu, ale przyszły z notariuszem, żeby spisać testament. Ale czekała na nie już NIESPODZIANKA, która wszystkich rozchorowała…

„Zasługujesz na to bardziej niż ktokolwiek inny” – odpowiedziała Anna. „Zasługujemy też na to, żeby zobaczyć Paryż razem”. Kilka godzin później samolot wylądował na lotnisku Charles de Gaulle i przed kobietami otworzył się nowy świat.

Miasto powitało ich chłodnym powietrzem, zapachem kawy, wypieków i wolności. Jadąc taksówką ulicami, Vera nie mogła oderwać wzroku od paryskich bulwarów. „W tym mieście jest tyle życia” – powiedziała, patrząc przez okno.

Następnego dnia wyruszyli do głównego celu podróży, Wieży Eiffla. Zbliżając się do niej, Vera zatrzymała się, nie mogąc powstrzymać łez. „To niesamowite” – wyszeptała.

Anna i Lydia uśmiechnęły się, obserwując jej reakcję. Wjechały windą na jeden z tarasów widokowych. Vera, stojąca na szczycie, patrzyła na rozciągający się przed nią Paryż i czuła, jak jej serce wypełnia się radością.

„Tyle lat czekałam na koniec, a teraz jestem tutaj”. „To jak sen” – powiedziała, patrząc na Annę. „Jesteś tu, bo jesteś silna” – odpowiedziała dziewczyna.

„I dlatego, że się nie poddałaś”. Po Wieży Eiffla przespacerowali się po Montmartre, odwiedzili katedrę Notre Dame i Luwr. Po raz pierwszy od lat Vera śmiała się szczerze i swobodnie, delektując się każdą minutą.

W kawiarni nad Sekwaną spróbowała prawdziwego francuskiego croissanta i powiedziała: „Teraz rozumiem, że warto żyć”. Anna i Lydia roześmiały się, ale w ich oczach zalśniły łzy radości. Ta podróż oznaczała początek nowego rozdziału dla całej trójki.

Wiera Iwanowna siedziała na ławce w parku, rozkoszując się widokiem Wieży Eiffla, która nie wydawała się już tak nieosiągalna. Rozmyślała o swojej przeszłości, o długich latach samotności i bólu, o rozczarowaniu dziećmi. Ale teraz te myśli nie budziły w niej już takiej goryczy jak kiedyś.

Zamiast tego dotarło do mnie: rodzina nie zawsze oznacza pokrewieństwo. „Wiesz, Annuszka” – powiedziała nagle Wiera, zwracając się do dziewczyny siedzącej obok niej. „Myślałam, że rodzina to tylko ci, których łączą więzy krwi…” 

Ale okazuje się, że prawdziwa rodzina to ci, którzy są przy tobie w trudnych chwilach”. Anna skinęła głową, a jej oczy wypełniły się ciepłem. „Ty też jesteś dla mnie jak rodzina, Vero Ivanovno.

„Cieszę się, że teraz jesteś szczęśliwy. Już nie myślę o tym, co się stało” – kontynuowała Vera. „To, co straciłam, nie ma już znaczenia”.

Ważniejsze jest to, co odkryłam. Ty i Lydia jesteście moją prawdziwą rodziną. Wzięła głęboki oddech świeżego paryskiego powietrza i spojrzała w górę na wieżę.

„I wiesz, Annuszka, czuję, że teraz mogę wszystko. Jakby całe moje życie dopiero się zaczynało”. Anna przytuliła Verę i obie się uśmiechnęły.

Teraz w ich życiu nie było miejsca na urazy ani żal. Pozostała tylko radość, wdzięczność i wiara w przyszłość. Vera, która kiedyś myślała, że ​​jej życie się skończyło, zrozumiała, że ​​tylko środowisko zbudowane na szczerości i trosce może dać człowiekowi prawdziwe szczęście.

Dla niej był to początek nowego, wspaniałego rozdziału, w którym w końcu odnalazła swoje miejsce wśród tych, którzy naprawdę ją kochali.