Dzieci nie odwiedziły bogatej matki w szpitalu, ale przyszły z notariuszem, żeby spisać testament. Ale czekała na nie już NIESPODZIANKA, która wszystkich rozchorowała…

Przez chwilę w pokoju panowała cisza. Wiera Iwanowna wzięła głęboki oddech, próbując stłumić gniew. Jej głos stał się spokojny, ale stanowczy.

„Testament już istnieje. Jest sporządzony, poświadczony notarialnie, a waszych nazwisk w nim nie ma”. Maksym i Natalia dosłownie zamarli, słysząc słowa matki.

To było jak grom z jasnego nieba, kompletnie wytrącając ich z równowagi. Notariusz, stojący z boku, odchrząknął, wyraźnie zakłopotany tą sytuacją. „Mówisz poważnie, mamo?” – wykrzyknął Maksym głośno, a jego głos drżał z wściekłości.

„Dlaczego nie ma nas w testamencie? Jesteśmy twoimi dziećmi”. Natalia, blednąc, podeszła bliżej, unosząc ręce w geście oburzenia. „Mamo, co to za bzdura? To nasza rodzina, nasza krew”.

„Nie możecie nam tego zrobić”. Wiera Iwanowna, pomimo zmęczenia, spojrzała na nich stanowczo, jakby po raz pierwszy od dawna odnalazła w sobie siłę. „Mogę i zrobiłam to” – powiedziała chłodno.

„Bo jesteście mi obcy. Obcy w moim własnym domu, obcy w moim życiu”. Maksym zacisnął zęby, chwycił teczkę z testamentem i pomachał nią jak flagą.

„To przez nią, prawda? Przez tę Annę? Jakaś przypadkowa dziewczyna, pielęgniarka, serio myślisz, że ona troszczy się o ciebie bardziej niż my?” „Ona po prostu chce mieć z tego kawałek tortu”. Vera usiadła na łóżku, podpierając się na łokciach. Jej głos, choć słaby, brzmiał z goryczą i urazą.

Zrobiła dla mnie więcej niż wy dwoje razem wzięci przez całe moje życie. Była przy mnie, kiedy byłam sama. Kiedy każdy dzień wydawał się moim ostatnim.

Gdzie byłeś? Maksym, siedziałeś w biurze, wydając wszystkim polecenia, a ty, Natalio, nawet nie raczyłaś do mnie podejść, dopóki sam do ciebie nie zadzwoniłem. Natalia, zaczerwieniona ze złości, krzyknęła, to było chwilowe. „Mam rodzinę, dzieci.

„Nie mogę rzucić wszystkiego, żeby usiąść obok ciebie”. Maksym uderzył dłonią w krawędź łóżka. „Uważasz, że Anna jest idealna? To tylko naciągaczka”.

„Zobaczysz, jak zniknie, kiedy dostanie to, czego chce”. Vera pokręciła głową ze znużeniem, ale jej głos pozostał stanowczy. „Mylisz się.

Ona niczego nie chce. Sam jej to zasugerowałem, zostawiłem jej testament. Bo tylko ona nauczyła mnie na nowo ufać ludziom.

„Nie rozumiesz, czym jest szczerość, czym jest troska. Interesują cię tylko pieniądze”. Maxim podszedł do matki, zaciskając pięści.

„Pożałujesz tego” – syknął. „Nie odpuścimy”.

„Nie masz prawa zostawić nas z niczym. Nie możesz tego zmienić” – odpowiedziała spokojnie Vera. „Mój testament został sporządzony i poświadczony notarialnie”.

„A twoje groźby tylko potwierdzają, że dokonałam właściwego wyboru”. Natalia przycisnęła dłonie do piersi, a jej głos się załamał. „Więc wybierasz kogoś innego, nie nas? Swoje dzieci? Po tym wszystkim, co razem przeszliśmy?” „Nic nie przeszłaś ze mną” – odparła Wiera, patrząc Natalii prosto w oczy.

„Byłeś tam, dopóki miałem ci coś do zaoferowania. Ale gdy tylko cię potrzebowałem, zniknąłeś”. To cała prawda.

Maksym, nie otrzymawszy od matki niczego poza stanowczym spojrzeniem, rzucił teczkę na stolik nocny. „Wiesz, mamo, pożałujesz tego. Ale mnie to już nie obchodzi.

„Rób, co chcesz” – powiedział, gwałtownie się odwracając i wychodząc z pokoju, głośno trzaskając drzwiami. Natalia zawahała się, najwyraźniej nie spodziewając się takiego zakończenia. Zamiast jednak pójść za bratem, zwróciła się do Very.

„Jesteś pewna, że ​​teraz postępujesz właściwie? No to, zobaczymy, kto będzie z tobą, kiedy Anna zniknie?” Jej głos był jadowity, ale siła, z jaką zaczęła rozmowę, zniknęła. Wiera, jakby nie usłyszała, odwróciła się i wyjrzała przez okno. Natalia głośno westchnęła i wyszła, pozostawiając pokój pogrążony w ciszy.

Kiedy wszystko ucichło, Vera poczuła, jak łzy napływają jej do oczu, ale powstrzymała je. Zamiast tego wzięła głęboki oddech, czując lekką ulgę. W końcu wszystko stało się jasne.

Uwolniła się nie tylko od dawnych uraz, ale także od fałszywych oczekiwań związanych z dziećmi. „Teraz wiem, kto naprawdę jest przy mnie” – pomyślała, ściskając w dłoniach koc. Wiera Iwanowna usiadła na łóżku, podpierając plecy poduszkami.

Zmęczenie po niedawnej rozmowie z dziećmi wciąż było wyczuwalne, ale jej duszę wypełniła zaskakująca ulga. Uwolniła się od dawnych urazów i teraz myśl o zbliżającej się operacji nie wydawała się już tak przerażająca. Drzwi do sali cicho zaskrzypiały i Anna weszła.

Uśmiechnęła się, ale widząc zmęczone spojrzenie Very, natychmiast zmarszczyła brwi. „Co się stało? Wyglądasz na spiętą” – zapytała, siadając na krześle obok niej. Vera westchnęła i dotknęła dłoni Anny…