Dzień, w którym w końcu zobaczyliśmy uśmiechniętego Tomasa

„Kto tu za wszystko płaci?” „Krzyknęła.

Tata spokojnie odpowiedział: „Ty i ja też tak uważamy”.

„A kto się tobą opiekuje? Kto dba o to, żeby ten dom funkcjonował?” Jej wzrok powędrował w moją stronę, jakbym był plamą na blacie. „Naprawdę mówisz, że powinna kupić samochód przede mną?”

Tata powiedział cicho: „To prezent urodzinowy dla Mai”. „Wiesz o tym”.

Warknęła: „Możesz zwracać prezenty”.

Słyszałem głośne bicie serca. Elise zawsze była trudna do przewidzenia, ale ostatnio jej gniew się nasilił. A jakaś część mnie wiedziała, że ​​przyczyną nie był samochód. To ja byłem winny.

Tata powiedział: „Możesz pożyczyć mój dzisiaj”, próbując zachować spokój. „Ale Maya ma Corollę”.

Spojrzała na niego dziwnym, intensywnym wzrokiem.

„Daj. Mi. Klucze.

“NIE.”

Między słowami, które wypowiedział, a dźwiękiem, który usłyszeliśmy później, upłynęła tylko jedna sekunda.

Huk był tak głośny, że zatrzęsły się szyby.

Wybiegliśmy z tatą na zewnątrz. Mój nowy samochód stał na zewnątrz w porannym słońcu, z rozbitą przednią szybą i całym szkłem porozrzucanym jak pajęczyna.

A co z Elise?
Stała obok z kamieniem ogrodowym w dłoni.

Przez chwilę nikt nie oddychał.

„Zwariowałaś?” „Hej, tato!” krzyknął, biegnąc w jej stronę.

„Nie wybieraj jej zamiast mnie!” krzyknęła Elise, a jej głos załamał się, gdy podniosła kamień i rzuciła nim ponownie. Odgłos tłuczonego szkła rozniósł się po okolicy niczym ostrzeżenie.

Tata złapał ją za nadgarstek, ale ona wyrwała się z ogromną siłą i wbiegła do środka. Drzwi wejściowe zatrzasnęły się z takim hukiem, że zatrzęsła się framuga.

Poczułem ucisk w klatce piersiowej.

Prawda była taka, że ​​nie było to nic nowego.

To był pierwszy raz, kiedy mój tata widział, jak niszczy coś, co należało do mnie.

Zawsze upewniała się, że nie ma go w domu, gdy nadchodziły inne czasy.

I po raz pierwszy w twarzy mojego taty zobaczyłem prawdę czegoś, czego dowiedziałem się wiele lat temu:

Mieszkanie z Elise nie było normalne.
To była kwestia życia i śmierci.

Część 2: Dzień, w którym mu wszystko powiedziałam
Spojrzałam na rozbitą przednią szybę i łzy piekły mnie w gardle. Szyba lśniła w słońcu jak pokruszony lód – lśniąca, cicha i pęknięta.

„Kochanie… Maya…” – powiedział tata łamiącym się głosem. „Dlaczego miałaby to zrobić?”

Pytanie, które nurtowało mnie przez lata.

Pytanie, na które nie chciałem już odpowiadać.

Tak mu powiedziałem.

Wszystko co mu powiedziałem.

Opowiedziałem mu o tym, jak rano wylała na mój plecak proszek do prania i zachowywała się, jakby to był wypadek.

Powiedziałem mu, że kiedyś zamknęła mnie poza domem na dwie godziny, żeby „nauczyć mnie szacunku”.

Powiedziałem mu, że gdy miała dostęp do komputera, często „przypadkowo” usuwała moje pliki z pracami domowymi.

Jak powiedziała mi, że tata żałował, że mnie miał.