Dziesięć dni przed Bożym Narodzeniem odkryłam, że moja córka i jej mąż planują wykorzystać święta jako idealny moment, by wyrzucić mnie z domu. Milczałam i przygotowałam własny „prezent”. Więc w bożonarodzeniowy poranek, kiedy zadzwonili z pytaniem, gdzie jestem, powiedziałam po prostu: „Sprawdź swoją górną szufladę” – a krzyk, który nastąpił, powiedział mi wszystko, co chciałam wiedzieć.

Ale w miarę jak moje ciało się goiło, atmosfera w domu się ochładzała. Szepty, wymieniane spojrzenia, nagłe narzekania na przestrzeń, hałas, zakupy – wszystko to z czasem stawało się coraz głośniejsze. Starałam się nie brać tego do siebie. Sprzątałam, gotowałam, nie przeszkadzałam. Myślałam, że wdzięczność wystarczy, by zachować spokój.

Nie było.

15 grudnia, około 23:40, poszłam do szafy w korytarzu po dodatkowy koc. Wtedy usłyszałam ich na dole.

Głos Evana: zirytowany, ostry.
„Ona musi odejść, Claire. Mówię poważnie. Skończyłem mieszkać z twoją matką”.

Głos Claire: zmęczony, zimny w sposób, którego nie rozpoznałam.
„Wiem. Wiem. Ale jeśli poruszymy ten temat teraz, zrobi się dramat. Po prostu… wykorzystajmy Boże Narodzenie. Będzie w dobrym humorze. Powiemy jej, że potrzebujemy pokoju, że się przedłużyła, cokolwiek. Damy jej termin.”

„Termin” – jakbym była niezapłaconym rachunkiem.

Evan prychnął. „Po co czekać? Ona po prostu żeruje na innych”.