* Dziewczyna wyszła za mąż za bogatego starca i czekała, aż w końcu umrze… Ale kiedy staruszek zmarł, wydarzyło się coś naprawdę niesamowitego!…

Późnym wieczorem wkradła się do pokoju starca.

„Ilja Sawieliczu, mógłbyś mi pokazać, gdzie jest pralka? Pewnie będziesz potrzebował koszuli jutro rano, prawda?” – powiedziała Rita, stojąc przed Sawieliczem w prześwitującym negliżu.

Starzec nagle poczuł się o dwadzieścia lat młodszy. Jego nastrój się poprawił, a ciśnienie krwi wzrosło do niespotykanego dotąd poziomu.

Tego wieczoru rozmawiali do późna. Oczywiście nie było mowy o praniu.

Tematów do rozmów było wiele, bo staruszek był ciekawym rozmówcą.

Od tamtej pory tak było. Wieczory Ilji Sawielicza spędzał teraz wyłącznie w towarzystwie Rity. Czy to była miłość, trudno powiedzieć, ale prawdą było, że starzec nie wyobrażał sobie już życia bez niej.

Rita, ku swemu zaskoczeniu, nagle zrozumiała, że ​​jedyną przeszkodą na drodze do realizacji jej ukochanego marzenia jest żona Ilji Sawielicza.

Wiedząc, że Anna Konstantinowna jest uczulona na pewien lek, potajemnie zastąpiła tabletki w butelce śmiertelną koncentracją leku, którego nie wolno było przyjmować kobiecie.

Kobieta zachorowała w nocy. Obrzęk krtani spowodowany reakcją alergiczną doprowadził do uduszenia.

Ze względu na wiek żony i osobistą prośbę Ilji Sawieliczy, sekcji zwłok nie wykonano.

Rita wykonała więc czystą robotę, nie zdradzając żadnych szczegółów.

Biznesmen nie rozpaczał długo i wkrótce poślubił swoją gospodynię.

Teraz dla Rity zaczęło się zupełnie inne życie, pełne możliwości i pokus.

Cały dzień, wędrując po butikach, starała się jak najdłużej odwlec moment, w którym będzie musiała zostać sam na sam ze starszym mężczyzną.

Znała wszystkie jego opowieści i żarty, ale w imię lepszej przyszłości musiała to znosić, zaciskając zęby.

Minęło dziesięć lat. Rita zdążyła się już przyzwyczaić do Ilji Sawielicza i gdy tylko zasnął, schodziła do swojego kochanka, kierowcy Sieriogi…

Dobrze się dogadywali i najwyraźniej lubili się.

Stan starca pogarszał się na jej oczach, a Ritka z niecierpliwością oczekiwała dnia, w którym zostanie jedyną właścicielką całego jego imperium.

I nadszedł ten dzień. Starzec zmarł we śnie. Cicho i bez bólu.

Podczas pogrzebu Rita załamując ręce, polewała grób męża gorzkimi łzami.

Odczytanie testamentu zaplanowano na następny wtorek.

Rita od rana była w doskonałym humorze. Aby uczcić tę doniosłą chwilę, włożyła swoją najlepszą sukienkę i udekorowała się ozdobami niczym choinką.

Starszy notariusz odchrząknął i zaczął czytać testament. Z każdym słowem dziewczyna rozkwitała jak rajska lilia!

I nagle do jej ucha dotarły złowieszcze słowa: „…wszystko… zapisuję ośrodkowi na pomoc w walce z chorobami nowotworowymi…

„Jaki środek? Jaki środek?” – krzyknęła oburzona Rita, osobiście sprawdzając, co powiedział notariusz.

„A dla ciebie, Margaryto Władimirowna, mam specjalną wiadomość od zmarłego Ilji Sawielicz” – powiedział notariusz i wręczył dziewczynie szarą kopertę.

W środku znajdowała się tylko jedna kartka papieru, na której drobnym, ciasnym pismem napisano:

Droga Rito!

Dziękuję za cudowne ciało!

Zapisuję je mojemu kierowcy Sierioży, który służył mi wiernie i uczciwie przez tyle lat.

Wiem o tobie wszystko. Widziałem nagranie z monitoringu.

Dziękuję za 10 lat bezchmurnego szczęścia

Bądź szczęśliwy!

Twój Saveliy.

Rita smutno zasłoniła twarz dłońmi i wybuchnęła płaczem.

Siergiej, dowiedziawszy się, że jego kochanka jest teraz biedną panną młodą, porzucił ją. Okazało się, że nie jest od niej lepszy. Niczym chciwy szakal, on również szukał lepszego życia.

Jej syn już jej nie potrzebował. Dorósł i w ogóle jej nie pamiętał.

Nawet Griszka, pracownik kanalizacji, ożenił się i żyje w pokoju i zrozumieniu.

A ona, Ritka, z wiekiem nie jest już pięknością, została sama przy pękniętym korycie życia…