Dziewczynka pobiegła na komisariat policji krzycząc: „Wąż tatusia jest taki wielki, że mnie boli!”. Policja została natychmiast powiadomiona i po przybyciu na miejsce odkryła szokującą prawdę.

Kiedy policja wyważyła drzwi, w domu czuć było zapach mokrego dywanu i dymu papierosowego.

W kącie salonu stało duże szklane terrarium z pękniętą pokrywą. W środku leniwie wił się ogromny pyton birmański, którego łuski błyszczały w słabym świetle.

Jednak wzrok Harrisa szybko powędrował w stronę małej sypialni na końcu korytarza.

Ojciec Emily, Thomas Carter, stał nieruchomo przy łóżku, a jego ręce się trzęsły.

Na narzucie łóżka widoczne były delikatne siniaki, biegnące krzywymi liniami wzdłuż nóg i tułowia dziecka.

„To nie to, na co wygląda!” krzyknął Thomas. „Wąż… czasami z nim sypia.

„Poprosił mnie, żebym odszedł. Nie chciałem, żeby stała mu się krzywda!”

W pokoju zapadła pełna zaskoczenia cisza.

Zaczęła wychodzić na jaw przerażająca prawda – słowa Emily, jej ból i prośby o pomoc miały związek z olbrzymim wężem, którego jej ojciec nieodpowiedzialnie trzymał jako zwierzę domowe.

Ratownicy medyczni natychmiast zabrali Emily do szpitala, a Harris i jego zespół zabezpieczyli pytona.

Gad miał prawie dwanaście stóp długości i ważył ponad pięćdziesiąt kilogramów.

Specjaliści od kontroli zwierząt mieli trudności z utrzymaniem go pod kontrolą i byli sfrustrowani nieodpowiedzialną niefrasobliwością Thomasa.

W szpitalu lekarze zbadali Emily. Siniaki na jej ciele przypominały wijący się wzór węża.

Chociaż nie było złamań, jej żebra były obolałe i tkliwe. Emily ze łzami w oczach wyznała: „Mój tata pozwala wężowi spać ze mną.

„Czasami mnie otula i nie mogę oddychać. Boli, ale tata mówi, żebym mnie przytulił”.

Te słowa całkowicie zrujnowały zachowanie Harrisa. Wyszedł ze szpitalnej sali z zaciśniętymi w pięści dłońmi.

Thomas został przesłuchany na komisariacie. Upierał się: „Nigdy jej tak nie dotykałem!

Wąż… to był po prostu wąż. Emily kocha zwierzęta. Sama się o to prosiła.

Jednak śledczy odkryli mroczniejszą prawdę.

Thomas miał przeszłość pełną nieodpowiedzialnego zachowania – był wielokrotnie ostrzegany przez sąsiadów, otrzymywał skargi na niebezpieczne warunki, a w przeszłości został ukarany grzywną za trzymanie egzotycznych zwierząt bez zezwolenia.

Natychmiast interweniowały służby ochrony dzieci. Thomasowi odebrano opiekę nad Emily na czas trwania śledztwa.

Wiadomość o incydencie szybko rozeszła się po mieście. Nagłówki brzmiały:

„Mała dziewczynka ucieka przed terrorem ogromnego węża” i „Policja ratuje dziecko przed śmiercionośnym zwierzęciem ojca”.

Mimo to szepty trwały. Niektórzy mieszkańcy miasta zastanawiali się, czy krzyki Emily nie zostały początkowo źle zrozumiane.

Inni podejrzewali, że Thomas używał węża jako przykrywki do czegoś gorszego.

Ta niejednoznaczność wywołała zarówno oburzenie, jak i spekulacje, ale co do jednego wszyscy byli zgodni: mała dziewczynka została narażona na niebezpieczeństwo przez osobę, która powinna była ją najlepiej chronić.

Tydzień później w sądzie dowody były przytłaczające.