Dziewczynka zadzwoniła pod numer 911, płacząc i mówiąc: „Wąż tatusia jest taki wielki, że tak bardzo boli!” – Policja natychmiast przyjechała na miejsce i odkryła przerażającą prawdę…

Coś w Erin pękło. Delikatnie wzięła dziecko w ramiona i powiedziała: „Jesteś już bezpieczna”. Dziewczynka kurczowo trzymała się jej szyi, drżąc. Prawda stawała się boleśnie oczywista.

Kiedy przybyło wsparcie, Thomas był już w kajdankach i krzyczał bez sensu, gdy funkcjonariusze go wyprowadzali. Dom został zamknięty jako miejsce zbrodni. Małe dziecko, Ava Whitaker, zostało przewiezione do miejscowego szpitala na badania.

Na oddziale dziecięcym szpitala St. Gabriel’s pielęgniarka Rebecca Collins trzymała Avę za rękę, podczas gdy lekarze pracowali w ciszy wokół nich. Dziewczynka prawie się nie odzywała, a jej oczy były puste i przerażone. Kiedy do pokoju weszła detektyw z Wydziału Ochrony Dziecka, Nora Delaney, zniżyła głos. „Cześć, Avo. Chcę tylko z tobą porozmawiać. Czy to w porządku?”

Ava skinęła lekko głową. Zapytana o węża, jej odpowiedź sprawiła, że ​​wszyscy zamarli. „Tak to nazywa tata” – powiedziała szeptem tak cichym, że ledwo dobiegł do uszu Nory.

Przez chwilę nikt się nie poruszył. Potem detektyw wstała, z bladą twarzą. „Dopilnujemy, żeby już nigdy cię nie skrzywdził” – powiedziała spokojnym głosem, choć serce ją bolało.

Nakaz aresztowania wydano tej samej nocy. Śledczy przeszukali każdy pokój w domu i odkryli to, czego się obawiali – ukryte urządzenia rejestrujące, dzienniki i dowody trwającego znęcania się. Odkrycie potwierdziło lata cierpienia skrywane za zamkniętymi drzwiami.

Na komisariacie Thomas wszystkiemu zaprzeczył, twierdząc, że to nieporozumienie. Kiedy detektywi pokazali mu dowody, zamilkł. Jego wyraz twarzy zmienił się z arogancji w przerażenie. Mamrotał niezrozumiałe wymówki aż do zakończenia przesłuchania.

Prokurator okręgowy wniósł oskarżenie o liczne napaści i posiadanie nielegalnych materiałów. Ciche ulice miasta tętniły niedowierzaniem. Sąsiedzi, którzy kiedyś machali do Thomasa ze swoich trawników, teraz unikali nawet patrzenia w jego zabite deskami okna.