Gdy wychodziłam spod prysznica, moja teściowa zaśmiała się szyderczo: „Woda nie zmyje tego, kogo

Odejście Kennetha z firmy było szybkie i bezceremonialne. Bez wsparcia mojego brata jego reputacja legła w gruzach, zabierając ze sobą fasadę, którą starannie budował. Wpływ Catherine osłabł, a jej kąśliwe uwagi straciły na ostrości, odbijając się echem w pustych korytarzach, które sama stworzyła.

Z czasem zrozumiałam, że interwencja Damiana nie była jedynie przejawem rodzinnego obowiązku. To była lekcja poczucia własnej wartości, przypomnienie, że mam moc definiowania własnej tożsamości i wyboru drogi, którą chcę podążać.

Gdy pewnego wieczoru stałam przy oknie, obserwując, jak słońce chowa się za horyzontem, wiedziałam, że jestem gotowa. Gotowa przyjąć przyszłość z otwartymi ramionami, utkać nową opowieść z nici odporności i nadziei. Bo woda, jak się okazuje, potrafi zmyć coś więcej niż tylko brud – potrafi oczyścić duszę, odsłaniając drzemiącą w niej siłę.