Głos o 3 rano: Niezapomniane przypomnienie od matki, by doceniać każdą chwilę

Tylko w celach ilustracyjnych
Krok po kroku wróciłem do jego pokoju.

Drzwi były lekko uchylone, dokładnie tak, jak je zostawiłem. Kiedy je otworzyłem, pokój był pusty – idealnie schludny, idealnie cichy. Jego łóżko było pościelone, jego rzeczy zniknęły.

Nie było śladu, że ktoś tam był. Stałem jak sparaliżowany, próbując zrozumieć to, co usłyszałem.

Głos był tak wyraźny, tak niezaprzeczalnie należał do mojego syna.

Wtedy zauważyłem coś na jego stoliku nocnym: małe, oprawione zdjęcie nas obojga, zrobione, gdy był mały. Światło z korytarza delikatnie odbijało się w szkle.

I w tym momencie zrozumiałem.

Być może to nie był mój syn, ale wspomnienie — przypomnienie, jak szybko mija czas i jak cenna jest każda ulotna chwila.

Usiadłam na skraju jego łóżka, trzymając zdjęcie, i wyszeptałam do cichego pokoju: „Kocham cię. Zawsze będę przy tobie”.

Następnego ranka, gdy mój syn wrócił z podróży, przytuliłam go trochę mocniej i trochę dłużej.

Nie powiedziałam mu o głosie, ale w głębi serca czułam, że to znak: należy doceniać każdą zwykłą chwilę, bo pewnego dnia te głosy i wspomnienia okażą się wszystkim, co nam pozostanie.