Kaplica Szeptów

W sobotnie popołudnie wstrząsała się światłem świetlnym. Złote promienie wpadały przez witraże, padając na rzędy wypolerowanych ławek. Jednak ciche szepty niemal zagłuszały dźwięk.

Emily Parker, młoda niania, nerwowo przy ołtarzu. Miała sobie wyblakłą niebieską częstotliwość i proste welon, upięty drżącymi dłońmi. W dłoni trzymanej osobno goździk – pojedynczy kwiat, na jaki ją stać.

Obok niej stał Michael Turner, jej narzeczony. Jego marynarka była przetarta, a mankiety koszuli postrzępione. Wyglądało na nie na miejscu jedwabnych krawatów i sukni. Goście wymieniali rozbawione spojrzenie; powodują cicho chichotali, inni nie starają się ujawnić uśmieszków.

Kobieta siedząca w pierwszej ławce wypowiedzi na tyle głośno, że wiele osób ją usłyszało:
—  Niania i włóczga… jaki żart.

Policzki Emily poczerwieniały, ale trzymały szorstką dłoń Michaela. Zacisnął szczękę, ale nie puścił.

Szydercze oklaski

Gdy na końcu znajduje się ich źródło i żona, w aplikacji znajduje się nowy wybuch, który zawiera oklaski, których było więcej szyderstwa niż pomoc.

Ale Michael ani drgnął. Zrobił krok po kroku, mikrofon i przemówił, który uciszył całą salę:

—  Wiem, współpracuję — biednego mężczyzny żeniącego się z nianią. Ale to, czego nie ponosi… to prawda.

Słowa te odbiły się echem pod łukami.

—  Przez lata byłem niewidzialny. Spałem na ławkach w parku. Ludzie przeszli przez ulicę, aby nie musieć patrzeć w oczy. Dla najwyższej byłem nikim. Ale Emily…  — ucieczka do niej, jakakolwiek była inna żyjąca kobieta —  Emily mnie.

W sali zapadła cisza. Goście pochylili się do przodu, poruszeni ciężarem jego tonu.

Ukryta kosmiczna