„Hormony ją uwrażliwiają” – powiedział naszym znajomym, rzucając „niechcący” piłką nożną w mój ciążowy brzuch podczas grilla. Nie wiedział, że nasz pies przyniesie ukryty telefon, który go nagrał, szepcząc: „Niech to się liczy”. Kiedy pokazałam nagranie znajomym, jego mina…

Leo gwałtownie pokręcił głową, milczącym, rozpaczliwym „nie ” i wycofał się jeszcze dalej za roślinę. Uśmiech Davida zbladł na ułamek sekundy, zanim wrócił do gry.

Podążyłem wzrokiem za Davidem i zauważyłem coś dziwnego. Jeszcze zanim gra się rozpoczęła, zobaczyłem, jak bawi się czymś w pobliżu gęstego, przerośniętego krzaka bzu w najdalszym rogu podwórka. Założyłem, że chowa prezent albo zabawkę. Teraz obserwowałem, jak nasz pies, Buddy, zawsze radosny uczestnik, co jakiś czas przerywał grę i podbiegał do tego samego krzaka, węsząc z ekscytacją u podstawy, zanim został przywołany z powrotem do akcji. To był drobny, nieistotny szczegół, a jednak utkwił mi w pamięci.

Rzuty stawały się coraz bardziej bezczelne. Czwarte podanie przeleciało mi prosto nad głową, zmuszając mnie do schylania się. Piąte groźnie odbiło się w stronę moich stóp. Z każdym „wypadkiem ” przeprosiny Davida stawały się coraz bardziej teatralne, a moja izolacja pogłębiała się. Byłem więźniem w scenie mojego własnego, rzekomego szczęścia, jedyną widownią horroru, którego nikt inny nie mógł zobaczyć.

Ostatni rzut był arcydziełem wykalkulowanego okrucieństwa. David cofnął rękę, skulił ciało. Zobaczyłem jego oczy – nie patrzyły na Marka, adresata, ale prosto na mnie. Na mój brzuch. W jego spojrzeniu nie było już pozorów gry . Było tylko zimne, mrożące krew w żyłach skupienie.

Rzucił piłkę. Nie było to wysokie, pętlowe podanie. To był mocny, szybki strzał, wycelowany prosto w mój tułów.

Czas zdawał się zwalniać. Krzyknąłem, nie ze strachu, lecz z czystej, instynktownej wściekłości. Wykręcając się, rzuciłem się na bok z krzesła. Niezgrabnie wylądowałem na miękkiej trawie, uderzenie było bolesne, ale niegroźne. Piłka uderzyła w oparcie pustego krzesła z ogłuszającym hukiem, który uciszył całą imprezę.

Przez chwilę panowała martwa, pełna szoku cisza. Potem scenariusz zaczął działać.

„Clara! O mój Boże! ” – krzyknął David, przerywając grę i rzucając się na mnie z twarzą idealnie przerażoną. „Wszystko w porządku? Tak bardzo, bardzo mi przykro! Upadłaś! ” Już budował narrację: nie byłam celem ataku; potknęłam się i upadłam w niezdarnej, panicznej próbie ucieczki przed niegroźną piłką. Był bohaterem, pędząc do swojej ciężarnej żony.

Nasi przyjaciele zerwali się na równe nogi, z twarzami wykrzywionymi strachem, pędząc w naszym kierunku. To było to. To był widok, jakiego pragnął.

Ale inny aktor, którego nie wziął pod uwagę, miał się pojawić.

Z rogu podwórka wybiegł Buddy, golden retriever, merdając dziko ogonem, wyraźnie podekscytowany nagłym zamieszaniem. Był dumny, niczym szlachetny myśliwy powracający ze swoją zdobyczą. Ale nie był to kij ani zabawka zaciśnięta w jego delikatnym pyszczku. Był to elegancki, czarny smartfon.

Przebiegł przez oszołomiony tłum, jego łapy bezszelestnie spoczywały na trawie, a następnie, radośnie kręcąc głową, złożył swój skarb bezpośrednio u moich stóp.

Ekran nadal był włączony. Czerwona kropka w rogu migała. Urządzenie było w trybie nagrywania wideo.

Zaparło mi dech w piersiach. Drżąc, sięgnęłam po telefon. Jego telefon. Nagranie było zrobione z dołu, przez zasłonę z zielonych liści. To był krzak bzu. Obiektyw z niepokojącą precyzją był skierowany na moje krzesło. Na mnie. Dźwięk był krystalicznie czysty, wychwytywał wiatr, odległy śmiech i coś jeszcze. Niski, mruczący głos. Głos Davida.

Z przerażeniem patrzyłem , jak nagranie pokazuje jego twarz z profilu przed rzutem, odartą z całej jej czarującej sztuczności. To była maska ​​zimnego, intensywnego skupienia. Widziałem, jak bezgłośnie odlicza. A potem usłyszałem szept, mrożący krew w żyłach, jadowity dźwięk niesiony przez wiatr do ukrytego mikrofonu.

„No dalej… wystarczy odrobina więcej siły… Niech to się liczy. ”