„Irina, natychmiast wynoś się z mojego domu, bo wezwę policję!” – krzyczała rozpaczliwie Oksana, patrząc na teściową, która metodycznie pakowała swoje rzeczy do czarnych toreb.

Telefon Oksany zawibrował. Przyszła wiadomość od Dmitrija: „Przepraszam. Tak będzie najlepiej dla wszystkich. Możesz zabrać swoje rzeczy, mama pomoże ci się spakować”.

Pomoże jej się spakować… Swoje rzeczy z mieszkania, które kupiła, umeblowała i wypełniła przytulnością. Każdy szczegół – od mebli po lampy – został dobrany z miłością. A teraz nieznajomy hojnie oferuje jej pomoc w pakowaniu.

„I nawet nie myśl o robieniu scen ani wzywaniu policji” – powiedziała Larisa, ostrożnie pakując swoje rzeczy do toreb. „Wszystkie dokumenty są w porządku, notariusz wszystko poświadczył. Jest twój podpis i zgoda. Możesz oczywiście spróbować to podważyć, ale to oznaczałoby lata procesów i ogromne koszty prawne. Dima i ja będziemy tu na razie mieszkać. On już się tu zameldował i wkrótce zrobi to samo dla mnie”.

Oksana patrzyła na tę kobietę z oszołomieniem i bólem. Przez trzy lata starała się być dobrą synową: zapraszała Larisę na święta, dawała jej prezenty, gotowała jej ulubione potrawy. Kiedy zimą Larisa zachorowała, Oksana wzięła bezpłatny urlop i przez dwa tygodnie opiekowała się nią – wiozła ją do lekarzy, kupowała drogie leki i prawie nie spała w nocy.

A w odpowiedzi spotkała ją zdrada.

„Wiesz, co jest najzabawniejsze?” – powiedziała Larisa, zapinając kolejną torbę. „To ty jesteś temu wszystkiemu winna. Byłaś zbyt ufna, zbyt miękka. Zarejestrowałaś mieszkanie wyłącznie na swoje nazwisko – i nie wpisałaś męża w papierach. Dlatego się obraził: ważne jest, żeby mężczyzna czuł się szefem! A ty mu codziennie przypominałaś, że mieszka z tobą”.

„Ja nigdy…” zaczęła Oksana.

„Nie szukaj wymówek! Fakt pozostaje faktem: mieszkanie było tylko twoje – i to jest niesprawiedliwe! W normalnej rodzinie wszystko powinno być wspólne! Skoro zdecydowałeś się zachować swoje rzeczy dla siebie i się nimi nie dzielić, to teraz na to zasługujesz! A tak przy okazji, Yarina taka nie będzie: została dobrze wychowana i zna swoje miejsce obok mężczyzny”.

W Oksanie narastała fala wściekłości – zimnego, skupionego gniewu bez histerii czy strachu. Wzięła głęboki oddech i wyciągnęła telefon.

„Do kogo zamierzasz zadzwonić?” zapytała zaniepokojona Larisa.

— Zadzwonię teraz do brata. Przyjdzie i pomoże mi się spakować.

„To właściwa decyzja! Im szybciej opuścisz mieszkanie, tym łatwiej będzie wszystkim!”

Jednak nigdy nie wybrała numeru brata: zamiast tego otworzyła dyktafon i włączyła nagrywanie dźwięku; położyła telefon ekranem do dołu na stoliku nocnym.

— Lariso… wyjaśnijmy sobie sytuację na spokojnie jeszcze raz: czy ty naprawdę twierdzisz, że dobrowolnie przekazałem mieszkanie twojemu synowi?

„Oczywiście! Dokumenty są tutaj!” – uśmiechnęła się teściowa z samozadowoleniem. „Wszystko jest legalne! Możesz nawet złożyć skargę do prezydenta!”

„Czy Dmitrij wiedział, co zawierają te dokumenty? Przecież przedstawił mi je pod przykrywką polisy ubezpieczeniowej?”

„Synu, jesteś mądrym chłopcem! Wszystko zrobiłeś dobrze! Zawsze go uczyłam: kobieta powinna znać swoje miejsce obok mężczyzny! Tyle tu niezależnych… Kupiłaś kiedyś mieszkanie – a teraz myślisz, że jesteś królową? Niemożliwe, moja droga – to mężczyzna decyduje o takich sprawach w rodzinie!”

— Więc przyznajesz się do oszustwa? To oszustwo, prawda?

„Co to za oszustwo?!”. Larisa wybuchnęła. „Sama wszystko podpisałeś! Nikt cię nie zmuszał! Powinieneś był uważnie przeczytać, zanim wziąłeś długopis… Ale nie miałeś czasu – praca zawsze była dla ciebie ważniejsza niż rodzina… Teraz będziesz musiał zapłacić za swoją karierę!”

Oksana sięgnęła po telefon, jednym dotknięciem ekranu zatrzymała nagrywanie i natychmiast przesłała plik audio bratu, dodając krótką wiadomość: „Przyjedź natychmiast. I zabierz ze sobą Aleksandra”. Aleksander był ich wspólnym znajomym, śledczym.

Podczas gdy teściowa kontynuowała pakowanie swoich rzeczy, cicho nucąc…