Jak używać soli Epsom do sztucznego śniegu
Zastosowanie: Po prostu rozsyp lub posyp solą Epsom swoje świąteczne dekoracje. Tworzy piękny efekt przypominający śnieg w każdym otoczeniu.
Sprzątanie: Po zakończeniu świąt sprzątanie jest łatwe. Wystarczy odkurzyć sól Epsom, a resztki śniegu można ponownie wykorzystać w ogrodzie (oprócz kurzu i sierści zwierząt).
Utlenianie: Sól Epsom na początku jest przezroczysta i lekko błyszcząca, ale z czasem staje się jaśniejsza, czystsza, gdy się utlenia. Dzięki temu ma jeszcze bardziej realistyczny wygląd przypominający śnieg.
Bożonarodzeniowe winietki ze sztucznym śniegiem
Małe świąteczne sceny lub „winietki” w domu wyglądają jeszcze bardziej świątecznie dzięki śniegowi z solą Epsom. Niezależnie od tego, czy są to małe ceramiczne figurki, choinki ze szczotki do butelek czy bombki, śnieg pomaga uwydatnić te aranżacje.
Zastrzeżenia
Jeśli masz zwierzęta domowe lub małe dzieci, zachowaj ostrożność, umieszczając śnieg z soli Epsom w dostępnych miejscach. Sól Epsom może powodować problemy trawienne, jeśli zostanie połknięta przez zwierzęta domowe i należy ją trzymać poza ich zasięgiem. Jeśli jest używana w miejscach, do których dzieci lub zwierzęta domowe nie mają do niej dostępu, sól Epsom stanowi bezpieczną i skuteczną alternatywę dla sztucznego śniegu.
Podsumowanie
Sól Epsom jest niedrogą, łatwą do zdobycia i przyjazną dla środowiska opcją tworzenia realistycznego sztucznego śniegu. Idealnie nadaje się do dekoracji świątecznych, a jej łatwe czyszczenie i ponowne wykorzystanie sprawiają, że jest jeszcze lepszym wyborem.
Yo Make również polubił
Mój mąż nigdy nie ma dość tego sosu! Mówi, że to jego twarz!
To historia przełomu. Historia kobiety, która po ponad dwudziestu latach wyzysku finansowego i przemocy emocjonalnej w rodzinie adopcyjnej postanowiła odejść, nie oglądając się za siebie. Opowieść o zerwaniu, odzyskaniu jasności i odbudowie, zrodzona podczas urodzinowej kolacji w Las Vegas. Mam na imię Nia i mam trzydzieści sześć lat. Noc, w której wszystko się dla nich zatrzymało – a dla mnie wszystko się zaczęło – miała miejsce w prywatnej restauracji w Bellagio, z okazji siedemdziesiątych piątych urodzin mojego ojca adopcyjnego. Sześćdziesięciu gości, absurdalnie drogie kwiaty, szampan vintage… i moje dwoje dzieci, Riley (10 lat) i Mason (8 lat), usadowionych przy małym stoliku z boku. Ich talerze pozostały puste. Na wyraźne polecenie mojej matki adopcyjnej nie podano im żadnego jedzenia. Na oczach wszystkich uniosła kieliszek i oznajmiła: „Prawdziwy syn i prawdziwi wnukowie jedzą pierwsi. Jej wnuki poczekają na resztki”. Mój brat wtrącił się. Niektórzy goście się śmiali. Inni filmowali. Nie krzyczałam. Nie protestowałam. Po prostu wzięłam dzieci za ręce i wyszłam. Dwadzieścia dwie minuty, dwadzieścia dwa lata W prywatnej windzie, która wiozła nas z powrotem do naszego apartamentu, poczułam, że coś się kompletnie rozpada. Moje dzieci nie jadły od rana. Widząc, jak zasypiają natychmiast, wyczerpane, zrozumiałam, że nie dam rady dłużej. Odkąd skończyłam czternaście lat – czyli od momentu, w którym zostałam adoptowana – ta rodzina nigdy nie traktowała mnie jak córki, lecz jak zasób. Samodzielnie finansowałam studia, czynsz, prywatne szkoły, opłaty sądowe, remonty, a nawet osobiście gwarantowałam wielomilionowy penthouse. Zawsze w imię „rodziny”. Zawsze pod pretekstem wdzięczności. Tego wieczoru postanowiłem, że trzeba to powstrzymać. W niecałe dwadzieścia dwie minuty wycofałem fundusze uniwersyteckie, które sam finansowałem, anulowałem osobistą gwarancję na penthouse i wstrzymałem wszystkie ukryte miesięczne płatności. Bez konfrontacji. Bez żadnych zapowiedzi. Po prostu odbierając to, czego nigdy nie dostałem dobrowolnie.
Pieczone ziemniaki z cebulą: prosty i smaczny przepis na przystawkę
Kremowe bezglutenowe ciasto jogurtowe