„Jaka ona miała czelność… naprawdę się pojawiła?” – szepty towarzyszyły jednorękiej dziewczynie, gdy wchodziła na ślub swojej siostry.

Niechciana i odrzucona przez rodzinę adopcyjną, Sofia Rosso stała samotnie na skraju wielkiej sali, ściskając niczym koło ratunkowe, jedyną ręką złożone zaproszenie. Śmiech, muzyka jazzowa i brzęk kieliszków szampana rozbrzmiewały wokół niej w radosnym nastroju, ale tylko jeden kelner bezgłośnie wskazał gestem odosobnionego stolika schowanego pod więdnącą palmą – pustego kąta, przeznaczonego tylko dla niej.

Adoptowana przez zamożną rodzinę Rosso po stracie prawdziwych rodziców, Sofia od dawna rozumiała, że ​​to, co nazywali miłością, to jedynie jałmużna owinięta w pozory. Na wystawnym weselu swojej siostry Gabrielli nie była gościem, a jedynie ozdobą, symbolem fałszywej hojności rodziny.

Gdy szła po marmurowej podłodze, szmery stawały się coraz wyraźniejsze.

„Jaka bezczelność… jak ona śmie tu przychodzić?”

Na samym końcu stał Marco Bianchi, cichy wdowiec, poprawiający krawat. Nie przyszedł, żeby się mieszać, tylko po to, żeby obserwować. Ale kiedy dostrzegł Sofię – jej samotność promieniowała niczym cicha burza – coś w nim drgnęło.

Podszedł do niej z opanowaniem i zatrzymał się przy jej stoliku. „Czy mogę tu usiąść?” – zapytał cicho.