Jedliśmy spokojny, rodzinny posiłek, gdy nagle przesunął kopertę z powrotem w stronę matki. Pewnym głosem powiedział: „Nie zatrzymam tego. Albo pieniądze zostaną wpłacone do banku, albo się wyprowadzę”. Początkowo naprawdę myślałem, że żartuje. Ale poważny wyraz jego twarzy sprawił, że wszyscy przy stole zaniemówili. Po południu wiadomość dotarła już do jego teściowej. A wieczorem wszyscy o tym mówili – o kłótni, ultimatum, szoku. To, co wydarzyło się przy tym stole, stało się tak dramatycznym wydarzeniem, że nikt nie mógł przestać opowiadać tej historii.

„Robisz to dla rodziny?” powtórzyła Mara z goryczą w głosie. „Masz na myśli zrzucenie wszystkich swoich problemów na moje barki? Ja też pracuję, Riven. Mam dość ciągłego zadłużenia, dość twojej nieodpowiedzialności”.

„A więc tak to teraz wygląda?” Riven zerwał się z krzesła, a jego twarz poczerwieniała ze złości. „Myślisz, że nic nie robię? Gdyby nie ja, nic byś nie miał!”

„A co ja bym chciała, Riven?” – odparła Mara z nową, stalową nutą w głosie. „Czy czekałabym, aż raczysz zarobić choć grosz?”

Wpatrywał się w nią, wrząc z wściekłości. W małej kuchni panowała napięta, brzydka cisza.

„Dobrze” – powiedział w końcu, a jego głos zniżył się do groźnego szeptu. „Oto jak to będzie. Idziesz dziś do banku i bierzesz pożyczkę na swoje nazwisko”.

„A co jeśli tego nie zrobię?” zapytała Mara, patrząc mu prosto w oczy.

Podszedł bliżej, z twarzą wykrzywioną wściekłością, która ją przerażała. „Jeśli tego nie zrobisz” – syknął – „pożałujesz”.

Zanim zdążyła zareagować, chwycił z blatu wciąż parujący czajnik i rzucił w nią jego zawartością.

Ból był natychmiastowy i piekielny. Mara krzyknęła, zasłaniając twarz dłońmi, gdy wrząca woda przypalała jej skórę. Przesiąkała jej włosy i ubrania, niczym płynny ogień, który zdawał się palić jej duszę. Przez agonię słyszała, jak się jąka, jakby zszokowany własnymi czynami.

„Co zrobiłeś?” krzyknęła, a łzy bólu spływały po jej rozpalonej twarzy.

„Ja… ja nie chciałem” – mruknął, ale w jego głosie nie było skruchy. „Zmusiłeś mnie do tego. Zmusiłeś mnie”.

Bez słowa Mara uciekła z kuchni. W łazience odkręciła kurek z zimną wodą, rozpaczliwie ochlapując nią twarz, próbując ugasić ogień. Jej odbicie patrzyło na nią – przerażony nieznajomy z czerwoną, poparzoną twarzą. Drżała, nie tylko z bólu, ale także z powodu zimnej, twardej pewności siebie, która właśnie w niej skrystalizowała.

Wróciła do kuchni. Drżenie wciąż było obecne, ale jej oczy były jasne i zdecydowane.

„Wychodzę” – powiedziała cicho, ale niewzruszenie.

Riven prychnął. „Wychodzisz? Dokąd idziesz? Kto by cię chciał? Beze mnie będziesz niczym”.

„Nic ze mnie nie będzie” – odpowiedziała stanowczo. „Dam sobie radę”.

Poszła do sypialni i zaczęła się pakować. Ręce jej drżały, ale ruchy były szybkie i precyzyjne. Riven stał w drzwiach, obserwując ją. „Mówisz poważnie?” – zapytał z nutą niedowierzania w głosie. „Myślisz, że po prostu pozwolę ci odejść?”