Jedliśmy spokojny, rodzinny posiłek, gdy nagle przesunął kopertę z powrotem w stronę matki. Pewnym głosem powiedział: „Nie zatrzymam tego. Albo pieniądze zostaną wpłacone do banku, albo się wyprowadzę”. Początkowo naprawdę myślałem, że żartuje. Ale poważny wyraz jego twarzy sprawił, że wszyscy przy stole zaniemówili. Po południu wiadomość dotarła już do jego teściowej. A wieczorem wszyscy o tym mówili – o kłótni, ultimatum, szoku. To, co wydarzyło się przy tym stole, stało się tak dramatycznym wydarzeniem, że nikt nie mógł przestać opowiadać tej historii.

„Wiem” – odparła Mara, podnosząc głos pomimo wszelkich starań. „Wiem, że jest przyzwyczajona do życia kosztem innych i wiem, że jej to umożliwiasz”.

„W ogóle mnie nie rozumiesz!” – wybuchnęła Riven. „Robię to dla rodziny!”

„Robisz to dla rodziny?” powtórzyła Mara z goryczą w głosie. „Masz na myśli zrzucenie wszystkich swoich problemów na moje barki? Ja też pracuję, Riven. Mam dość ciągłego zadłużenia, dość twojej nieodpowiedzialności”.

„A więc tak to teraz wygląda?” Riven zerwał się z krzesła, a jego twarz poczerwieniała ze złości. „Myślisz, że nic nie robię? Gdyby nie ja, nic byś nie miał!”

„A co ja bym chciała, Riven?” – odparła Mara z nową, stalową nutą w głosie. „Czy czekałabym, aż raczysz zarobić choć grosz?”

Wpatrywał się w nią, wrząc z wściekłości. W małej kuchni panowała napięta, brzydka cisza.

„Dobrze” – powiedział w końcu, a jego głos zniżył się do groźnego szeptu. „Oto jak to będzie. Idziesz dziś do banku i bierzesz pożyczkę na swoje nazwisko”.

„A co jeśli tego nie zrobię?” zapytała Mara, patrząc mu prosto w oczy.

Podszedł bliżej, z twarzą wykrzywioną wściekłością, która ją przerażała. „Jeśli tego nie zrobisz” – syknął – „pożałujesz”.

Zanim zdążyła zareagować, chwycił z blatu wciąż parujący czajnik i rzucił w nią jego zawartością.

Ból był natychmiastowy i piekielny. Mara krzyknęła, zasłaniając twarz dłońmi, gdy wrząca woda przypalała jej skórę. Przesiąkała jej włosy i ubrania, niczym płynny ogień, który zdawał się palić jej duszę. Przez agonię słyszała, jak się jąka, jakby zszokowany własnymi czynami.

„Co zrobiłeś?” krzyknęła, a łzy bólu spływały po jej rozpalonej twarzy.

„Ja… ja nie chciałem” – mruknął, ale w jego głosie nie było skruchy. „Zmusiłeś mnie do tego. Zmusiłeś mnie”.

Bez słowa Mara uciekła z kuchni. W łazience odkręciła kurek z zimną wodą, rozpaczliwie ochlapując nią twarz, próbując ugasić ogień. Jej odbicie patrzyło na nią – przerażony nieznajomy z czerwoną, poparzoną twarzą. Drżała, nie tylko z bólu, ale także z powodu zimnej, twardej pewności siebie, która właśnie w niej skrystalizowała.

Wróciła do kuchni. Drżenie wciąż było obecne, ale jej oczy były jasne i zdecydowane.

„Wychodzę” – powiedziała cicho, ale niewzruszenie.

Riven prychnął. „Wychodzisz? Dokąd idziesz? Kto by cię chciał? Beze mnie będziesz niczym”.

„Nic ze mnie nie będzie” – odpowiedziała stanowczo. „Dam sobie radę”.

Poszła do sypialni i zaczęła się pakować. Ręce jej drżały, ale ruchy były szybkie i precyzyjne. Riven stał w drzwiach, obserwując ją. „Mówisz poważnie?” – zapytał z nutą niedowierzania w głosie. „Myślisz, że po prostu pozwolę ci odejść?”

Mara zignorowała go, wyciągnęła z szafy małą torbę i wypełniła ją ubraniami, dokumentami i pieniędzmi na wypadek sytuacji awaryjnej, które potajemnie gromadziła od miesięcy.

„Zrobię ci piekło z życia!” krzyknął, zdając sobie sprawę, że nie blefuje. „Znajdę cię i pożałujesz!”

Zapięła torbę, włożyła kurtkę i ruszyła w stronę drzwi. „Do widzenia, Riven”.

Rzucił się, by zablokować jej drogę, ale ona wyrwała rękę i pobiegła, z bijącym sercem, zbiegając po schodach. Na ulicy zatrzymała taksówkę i podała kierowcy adres swojej najlepszej przyjaciółki, Irys. Ból poparzeń był tępym, pulsującym bólem, ale ból w jej duszy był wszechogarniającym ogniem.

Irys natychmiast otworzyła drzwi, jakby czekała. Jej twarz zrzedła na widok Mary. „O mój Boże, Maro! Co się stało?”

Wciągnęła przyjaciółkę do środka, a Mara opadła na sofę, a jej historia wylała się w potoku szlochu – kłótnia, Westa, wrząca woda, decyzja o odejściu. Irys słuchała, jej twarz twardniała z każdym słowem, a dłoń spoczywała pewnie i pocieszająco na ramieniu Mary.

„Postąpiłaś słusznie” – powiedziała stanowczo, gdy Mara skończyła. „Nie możesz tego tolerować ani sekundy dłużej”. Wyjęła apteczkę i zaczęła delikatnie opatrywać oparzenia.

„Ale co ja mam zrobić?” Mara płakała. „Nic nie mam”.

„Tak, masz” – powiedziała Irys mocnym i wyraźnym głosem. „Masz mnie. I masz prawa do tego mieszkania. Pamiętasz? Sprzedałaś mieszkanie swojej babci i włożyłaś wszystkie te pieniądze w swoje obecne mieszkanie, kiedy postanowiliście zamieszkać razem”.

Mara skinęła głową beznamiętnie. „Mam dokumenty, które to potwierdzają”.

„Doskonale” – powiedziała Irys z błyskiem determinacji w oku. „W takim razie będziemy walczyć. Nie zostaniesz z niczym”.

Następnego dnia Mara siedziała w kancelarii prawniczej, ściskając w dłoniach teczkę z dokumentami. Prawnik, życzliwy mężczyzna o nazwisku Corin, cierpliwie słuchał jej historii. Uważnie przejrzał jej dokumenty: akt ślubu, wyciągi bankowe ze sprzedaży nieruchomości babci, rachunki za zakupione meble i sprzęt AGD.

„Maro” – powiedział, kiedy skończyła – „masz bardzo mocne argumenty za podziałem majątku. Pieniądze ze sprzedaży twojej nieruchomości stanowiły znaczący wkład i możemy to udowodnić. Co więcej, jesteś ofiarą przemocy domowej. To również będzie miało znaczenie w postępowaniu”.

Kruche ziarenko nadziei zaczęło kiełkować w piersi Mary. „Więc mam szansę?”

„Zawsze masz szansę” – odpowiedział pan Corin. „Ale musisz być przygotowany na walkę. Riven i jego matka prawdopodobnie będą próbowali wszystkiemu zaprzeczyć, przeciągać proces, wywierać na ciebie presję. Ale jeśli jesteś gotowy walczyć o swoje prawa, jestem przekonany, że uda nam się wywalczyć sprawiedliwość”.

Wyjaśnił kolejne kroki. Musieli zebrać więcej dowodów, znaleźć świadków. „Musimy sporządzić raport policyjny w sprawie napaści. To ważne, Maro” – podkreślił. „To pokaże, że się nie boisz, że jesteś gotowa się bronić”.

W kolejnych dniach Mara i Irys stały się zespołem. Rozmawiały z sąsiadami i współpracownikami, zbierając drobne, ale kluczowe informacje, które potwierdzały historię Mary. Proces był wyczerpujący, ale z każdym dowodem Mara czuła, że ​​jej siła rośnie.

Nieunikniony telefon od Rivena nadszedł. Nie były to przeprosiny. To była groźba.

„Dlaczego odeszłaś?” – zapytał. „Myślisz, że po prostu pozwolę ci odejść?”

„Odeszłam, bo nie mogę już tak żyć, Riven. Chcę rozwodu i sprawiedliwego podziału naszego majątku”.

Zaśmiał się szorstko i okropnie. „Własność? Nic nie dostaniesz. To mieszkanie należy do mnie i mojej matki. Przyjechałeś tu z niczym i z niczym stąd wyjdziesz”.

„To nieprawda, Riven. Mam dokumenty, które to potwierdzają”.

„Pożałujesz tego” – syknął. „Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żebyś skończył z niczym. Zniszczę cię”.

Rozłączyła się, a jej ciało zadrżało z odnowionego strachu.

Kilka dni później, wracając z pracy, wyczuła, że ​​ktoś ją śledzi. Przyspieszyła kroku, ale było za późno. Mężczyzna złapał ją od tyłu i wciągnął w ciemną uliczkę.

„Odpuść sobie rozwód” – wyszeptał jej do ucha szorstkim głosem. „I zostawimy cię w spokoju. Inaczej będzie gorzej”. Uderzył ją w twarz, a ona upadła, a jej świat rozpłynął się w ciemności.

Obudziła się na zimnej, wilgotnej ziemi, z zawrotami głowy. Irys była przerażona, gdy ją zobaczyła, i natychmiast wezwała policję i karetkę. W szpitalu udokumentowano jej obrażenia. Napaść, która miała ją złamać, zamiast tego wzmocniła jej determinację. Nie dała się zastraszyć. Nie ustąpi.