Jego oficerowie zmuszali go do serwowania obiadu generałom, aż jeden z nich zauważył jego odznaczenie Srebrna Gwiazda.

Elena zatrzymała się na punkcie kontroli bezpieczeństwa i pokazała swoją odznakę pracownika cywilnego młodemu kongresmenowi, który ledwo oderwał wzrok od gazety – miał 22 lub 23 lata, a jego łagodna twarz sugerowała, że ​​nigdy nie widział niczego bardziej niebezpiecznego niż ćwiczenia. Przepuścił ją nonszalanckim gestem, z wydajnością człowieka, który zdążył już sprawdzić setki pracowników stołówki i personelu technicznego, zanim jeszcze skończył się jego dzień.

Skrzydło administracyjne Budynku 47 tętniło już życiem, gdy przekroczyła szklane drzwi. Funkcjonariusze w nieskazitelnych mundurach pospiesznie mijali ich, stukając butami o wypolerowane linoleum, kierując się w stronę sal odpraw i spotkań. Elena poszła pod prąd i skierowała się do małego, niepozornego biura z tyłu budynku, gdzie dział gastronomii cywilnej zajmował się logistyką stołówki oficerskiej.

„Ledwo sobie radzisz” – powiedziała Rosa Martinez, gdy Elena rozsiadała się w swoim biurze. Rosa była już pogrążona w porannej rutynie: sprawdzała stany magazynowe i przeglądała wymagania menu na dany dzień. Mając 38 lat, sześć lat młodsza od Eleny, emanowała pewnością siebie osoby, która przez ponad dekadę zarządzała logistyką cateringu wojskowego. Jej biuro było zorganizowane z wojskową precyzją: każdy formularz był wypełniony, każdy harmonogram oznaczony kolorami, a odsyłacze były na miejscu.

„Korek na autostradzie 24” – odpowiedziała Elena, logując się na swój terminal. „Wypadek w pobliżu zjazdu na Pineridge”.

Rosa skinęła głową ze współczuciem. Mieszkała bliżej bazy, w wojskowym budynku mieszkalnym, z córką i byłym mężem, który stacjonował w Fort Bragg. Rozwód został sfinalizowany dwa lata wcześniej, ale utrzymywali dobre relacje ze względu na córkę. Rosa często mówiła o trudnościach w łączeniu obowiązków zawodowych z byciem samotną matką, zwłaszcza gdy jej praca polegała na organizowaniu posiłków dla starszych oficerów, którzy oczekiwali, że wszystko pójdzie gładko, nie zważając na ludzi, którzy to umożliwili.

Sytuacja Eleny była inna i bardziej samotna. Wynajęła małe mieszkanie w Pine Ridge, cichym miasteczku liczącym około 8000 mieszkańców, które przez ostatnie pięćdziesiąt lat dorastało wokół bazy wojskowej. Mieszkanie nie wyróżniało się niczym szczególnym: sypialnia z aneksem kuchennym i widokiem na parking. Ale było czyste, niedrogie i wystarczająco blisko pracy, żeby mogła tam dojść pieszo, gdy zepsuł jej się samochód. Co najważniejsze, mieszkała tam anonimowo. Nikt w Pine Ridge nie znał jej przeszłości, a właśnie tego pragnęła.

Poranek minął szybko, Elena wykonywała swoje obowiązki: formularze zamówień na obiady dla oficerów w następnym tygodniu, inwentaryzację na potrzeby comiesięcznego audytu oraz wymianę e-maili z kierownikami działów w sprawie ograniczeń dietetycznych i zmian w menu. Była to skrupulatna praca, wymagająca rygoru i punktualności, ale nie stanowiła większego problemu dla kogoś takiego jak Elena, z jej bogatym doświadczeniem.

Około 10:30 kapitan Derek Morrison pojawił się w drzwiach ich biura, emanując nonszalancką arogancją, która wydawała się wrodzona u niektórych młodych oficerów. Wysoki i szczupły, z nienagannie ułożonymi włosami, miał na sobie mundur, który wyglądał na profesjonalnie wyprasowany. Wszystko w nim zdradzało uprzywilejowane i komfortowe wychowanie; nigdy nie musiał się zastanawiać, czy jego opinia ma znaczenie i czy jego głos zostanie usłyszany.

„Panie” – powiedział tonem, który wyraźnie sugerował, że używa tego określenia dość swobodnie. „Będziemy musieli przemyśleć dzisiejszy plan lunchu”.

Rosa podniosła wzrok znad ekranu komputera. „Jakie ustawienia, proszę pana?”

Generałowie Blackwood i Stone przybywają wcześniej niż planowano. Będą o 11:45 zamiast w południe, co oznacza, że ​​musimy przygotować jadalnię 30 minut wcześniej.

Morrison wszedł do biura nieproszony, a jego obecność natychmiast sprawiła, że ​​przestrzeń stała się ciasna i niewygodna. „Co więcej, będziemy potrzebować dodatkowego personelu. To nie jest zwykły lunch oficerski. To są generałowie trzygwiazdkowi i wszystko musi być idealne”.

Elena kontynuowała pracę przy komputerze, odpowiadając na rutynowe e-maile i słuchając rozmowy. W ciągu ostatnich ośmiu miesięcy nauczyła się, że w tego typu dyskusjach zazwyczaj lepiej jest nie zwracać na siebie uwagi. Morrison miał zły nawyk przydzielania dodatkowych obowiązków każdemu, kto zwrócił jego uwagę, a zadania te niezmiennie wiązały się z najbardziej żmudnymi lub nieprzyjemnymi aspektami logistyki restauracyjnej.

„Potrafimy sobie poradzić z tą zmianą harmonogramu” – powiedziała dyplomatycznie Rosa. „Personel kuchni może przygotować wszystko do 11:15. Jeśli chodzi o dodatkowy personel serwisowy, mamy już pełną obsadę na to wydarzenie”.

Wyraz twarzy Morrisona nieznacznie się zmienił, przybierając niecierpliwy ton, sugerujący, że nie był przyzwyczajony do tego, że jego plany są krzyżowane. „Więc będziemy musieli improwizować. A co z nią?” Wskazał na Elenę, nawet nie wypowiadając jej imienia. „Może nam pomóc z ceremonią”.

Rosa spojrzała na Elenę, a potem na Morrisona. „Proszę pana, Elena zajmuje się koordynacją administracyjną. Nie ma żadnego przeszkolenia w zakresie cateringu”.

„To nie jest takie skomplikowane, prawda?” Pogardliwy ton Morrisona jasno dawał do zrozumienia, że ​​uważa kelnerowanie za zajęcie niewymagające kwalifikacji, coś, co każdy może robić. „Noszenie talerzy, napełnianie szklanek wodą i nie przeszkadzanie ważnym osobom w rozmowach. Jestem pewien, że da sobie z tym radę”.