Jego syn i synowa nazwali to skurczem mięśni, ale ona, pielęgniarka, która opiekowała się nim od tygodni, wiedziała, że ​​sparaliżowany, stary żołnierz wystukuje wiadomość w alfabecie Morse’a. Z dreszczem odkodowała przerażającą, dwuwyrazową prośbę: „Herbata. Trucizna”. Tylko ona rozumiała. Myśleli, że za chwilę odziedziczą fortunę; nie mieli pojęcia, że ​​za chwilę zniszczy im życie.

Doktor Chen, który „przypadkowo” przechodził obok, wbiegł do pokoju. „Przynieście wózek reanimacyjny! Niech ktoś mi pomoże go ułożyć!”

W rezultacie, w kontrolowanym chaosie, gdy Robert i Susan zostali usunięci z drogi, dr Chen „przypadkowo” strącił filiżankę z nocnego stolika. Tym samym płynnym ruchem zniżył lot, podniósł filiżankę i podmienił ją na identyczną, wypełnioną zwykłą herbatą, którą schował w fartuchu. Pierwotny kubek, wciąż zawierający resztki zatrutej herbaty, znajdował się teraz w jego kieszeni.

Cały manewr zajął mniej niż pięć sekund.

„Fałszywy alarm” – oznajmił dr Chen minutę później, bawiąc się przewodami monitora. „Wygląda na uszkodzony czujnik. Wymienimy go”.

Robert i Susan, zdenerwowani, ale niczego niepodejrzewający, w końcu wyszli. Filiżankę natychmiast wysłano do szpitalnego laboratorium na pilne badania toksykologiczne.

Następnego ranka Robert i Susan zostali wezwani na spotkanie z administracją szpitala, aby „sfinalizować dokumenty dotyczące opieki”. Weszli pewni siebie i uśmiechnięci, ale okazało się, że spotkali nie tylko dr Albright, ale także dr Chena, Sarah i dwóch ponurych pracowników ochrony szpitala.

Dr Chen spokojnie położył raport laboratoryjny na stole konferencyjnym. „Przeprowadziliśmy badanie toksykologiczne „herbaty ziołowej”, którą podawała pani ojcu” – powiedział lodowatym głosem. „Wykryto w niej znaczące, nieoczekiwane stężenia oleandryny, silnego glikozydu nasercowego. Mówiąc prościej, pani Miller, powoli i systematycznie zatrzymywała pani serce swojego ojca. Skontaktowaliśmy się już z policją”.

Aresztowanie prominentnej pary w szpitalnym holu było cichym, druzgocącym wydarzeniem. Ich maski synowskiej czci rozpadły się, odsłaniając odrażające, chciwe twarze, gdy zostali wyprowadzeni w kajdankach. Historia ta stała się lokalnym skandalem, mrożącą krew w żyłach opowieścią o chciwości i zdradzie.

Uwolniony od codziennej dawki trucizny, stan Arthura Millera zaczął się stabilizować. Został przeniesiony z oddziału intensywnej terapii do wysokiej klasy ośrodka rehabilitacji długoterminowej, a jego majątek był teraz chroniony i wykorzystywany na jego własne leczenie.

Kilka tygodni później Sarah odwiedziła go w swój dzień wolny. Pokój był jasny, z widokiem na ogród. Arthur poruszał się na specjalistycznym wózku inwalidzkim, jego oczy były bystre i czujne. Nie mógł mówić, ale kiedy ją zobaczył, emanowała z niego głęboka wdzięczność.

Usiadła obok niego, niewiele mówiąc, oferując jedynie swoje ciche towarzystwo. Po kilku minutach powoli uniósł prawą rękę i zaczął delikatnie stukać w podłokietnik krzesła.

Uderzenia były teraz mocniejsze i pewniejsze.

Dit-dah. Da-dah-dah. Da-dit. (THX)

Sarah uśmiechnęła się, szczerze i ciepło. Wyjęła z torebki mały notes i długopis i napisała dużymi, wyraźnymi literami, unosząc go, żeby mógł zobaczyć: WITAMY… WITAM.

Przyglądał się, jak pisze, i po raz pierwszy od miesięcy kącik jego ust drgnął w górę, w cieniu uśmiechu.

Sarah spojrzała na starego żołnierza, błyskotliwego mówcę, który nie dał się uciszyć. Uważali jego milczenie za słabość, pomyślała, pustkę, którą mogli wypełnić kłamstwami. Nigdy nie wyobrażali sobie, że człowiek, który spędził życie z kodami, mógłby zamienić własne więzienie w stację telegraficzną. Ukradli mu głos, ale nie mogli ukraść jego umysłu. A czasami kilka cichych stuknięć w metalową poręcz mogło być głośniejszych i nieść więcej prawdy niż jakikolwiek krzyk na świecie.