Jej córka przyprowadziła do domu byłego strażnika więziennego z bliznami – babcia przysięgała, że ​​nigdy nie będzie częścią rodziny, ale kiedy jej wnuk został uwięziony na pękającym lodzie, to, co zrobił, pozostawiło wszystkich bez słowa

Na brzegu tłum wstrzymał oddech, gdy dwójka bohaterów zniknęła za zakrętem.

„Poszli!” krzyknął ktoś.

„Jeszcze nie” – mruknął oficer Brooks, wskakując do radiowozu. „Ten człowiek wie, co robi”.

Na lodzie Gabriel trzymał Vince’a mocno, żeby go ogrzać.
„Słuchaj, dzieciaku. To był pierwszy test. Drugi zaraz. Uderzymy mocno w brzeg rzeki. Kiedy to nastąpi, przejdziemy na drugą stronę, dobrze?”

Lód uderzył w brzeg. Obaj stoczyli się na żwir.
„Udało nam się!” – zaśmiał się Gabriel, przytulając chłopca.

Chwilę później radiowóz zatrzymał się z piskiem opon.
„Żyjecie?” krzyknął Brooks, podbiegając.

„Wciąż kopię” – odpowiedział Gabriel z lekkim uśmiechem.

„Wsiadajcie! Oboje zmarzliście!”

Cicha kolacja

W domu Helen szlochała na łóżku. Margaret stała cicho przy oknie, gdy zawibrował jej telefon.
Na ekranie pojawił się napis „Oficer Brooks”.

„Co się stało?!” krzyknęła Helen, chwytając telefon.

„Twój chłopak siedzi tutaj, owinięty bandażami” – powiedział funkcjonariusz. „Proszę, założę mu”.

„Mamo! Nic mi nie jest!” – rozległ się cichy głos Vince’a. „Jestem twardy jak Gabriel!”

Helen znów wybuchnęła płaczem. Głos Brooksa powrócił.
„Twojego narzeczonego zszywają. Nic mu nie jest. Wkrótce przywiozę ich oboje do domu”.

Margaret wzięła telefon.
„Gabriel? Jesteś tam jeszcze?”

„Wszystko w porządku, proszę pani” – odpowiedział cicho.

„Widzisz?” – powiedział oficer radośnie. „Mówiłem ci – dwóch silnych mężczyzn wraca do domu”.

Margaret w końcu odetchnęła, odwróciła się do córki i powiedziała cicho:
„Przestań płakać. Będą głodne, kiedy tu dotrą. Żadne z nich nie jadło nic przez cały dzień”.

Oznaczający

Zanim słońce zaszło, Margaret zrozumiała to, czego nie zrozumiała wcześniej:
dobroć i odwaga nie mają pięknej twarzy ani nie idą w parze z nieskazitelną reputacją.
Czasami pojawiają się w starych butach, z bliznami – i okazują się bezcenne, gdy rzeka się rozbije.