„Jeśli naprawdę chcesz, możesz usiąść mi na kolanach”. Młody mężczyzna arogancko odmówił stania na kolanach kobiety w ciąży i prowokował ją, by usiadła mu na kolanach — ale to, co zrobił później starszy pasażer, sprawiło, że wszyscy zamarli na swoich miejscach

Duszny popołudniowy przejazd

Autobus miejski z hukiem toczył się wąską ulicą, wszystkie miejsca zajęte, wszystkie chwyty kurczowo zaciśnięte. Powietrze w środku było ciężkie – gęste od upału, gwaru i cichego pisku starych hamulców. Na następnym przystanku do środka wsiadła młoda kobieta. Miała na sobie prostą letnią sukienkę, stawiała ostrożne kroki, dłonie delikatnie spoczywały na zaokrąglonym brzuchu. W siódmym miesiącu ciąży poruszała się z cichą godnością, ale napięcie na jej twarzy dawało jasno do zrozumienia: stanie nie będzie łatwe.

Chwyciła się najbliższego słupka, jej oddech był już nierówny, a ciało kołysało się przy każdym nagłym zatrzymaniu autobusu.

Prośba o życzliwość

Tuż przed nią siedział młody mężczyzna, nie starszy niż dwadzieścia lat, zatopiony w muzyce. Duże słuchawki na uszach, wystukiwał rytm na kolanie i leniwie wpatrywał się w okno. Nie zauważył jej obecności, a może po prostu nie zauważył.

Zebrawszy odwagę, kobieta pochyliła się lekko do przodu i przemówiła z cichą uprzejmością: — „Przepraszam… czy mógłby mi pan pozwolić usiąść?”

Nie było żadnej reakcji. Tylko pulsujący rytm wydobywał się z jego słuchawek. Spróbowała ponownie, tym razem bardziej stanowczo, delikatnie stukając go w ramię: — „Mam trudności ze wstaniem. Czy mogę zająć pana miejsce?”

Młody mężczyzna zdjął słuchawkę, a jego wyraz twarzy był już zirytowany. Potem, z uśmieszkiem rozlewającym się po twarzy, wypowiedział słowa, które ranią bardziej niż cisza: — „Jeśli naprawdę chcesz, możesz usiąść mi na kolanach”.

Śmiech wyrwał mu się z ust, gdy odchylił się arogancko i poklepał się po kolanach, jakby była to najnaturalniejsza sugestia na świecie.