Jestem kelnerką. Wczoraj wieczorem do mojej restauracji wszedł miliarder. Zamówił wino. Kiedy sięgnął po kieliszek, zobaczyłam jego nadgarstek. Tatuaż. Małą czerwoną różę z kolcami tworzącymi nieskończoność. Zamarłam. Moja mama ma dokładnie taki sam tatuaż. Ten sam wzór. Ten sam nadgarstek. Powiedziałam: „Proszę pana, moja mama ma taki sam tatuaż jak pan”. Upuścił kieliszek do wina. Roztrzaskał się. Zapytał moją mamę o imię. Powiedziałam, a on zbladł.

Pracuję jako kelnerka w jednej z najdroższych restauracji w Nowym Jorku. Większość wieczorów spędzam na obsłudze celebrytów i prezesów – ludzi, którzy wydają na jeden posiłek więcej, niż ja zarabiam w tydzień. Uśmiecham się, zachowuję profesjonalizm, pozostaję niewidzialna.

Moja mama, Julia, umiera. Rak piersi w czwartym stadium. Lekarze dawali jej rok, a to było trzy miesiące temu. Leczenie jest drogie, a nawet z ubezpieczeniem dopłaty nas przytłaczają. Moja mama pracowała jako gosposia przez 24 lata, całe moje życie, ale teraz jest zbyt słaba.

Pracuję więc na dwie zmiany w Cipriani. Był piątkowy wieczór, kiedy Josh, kierownik sali, wziął mnie na bok. „Lucia, stolik 12. VIP. Poprosił o prywatność i naszego najlepszego kelnera. To ty”.

„Kto tam?”

„Adrien Keller.”

Wszyscy znali to nazwisko. Miliarder technologiczny, który doszedł do wszystkiego sam, zbudował imperium oprogramowania od zera.

„Je sam?”

„Najwyraźniej. Poprosiłem o prywatny stolik w rogu. Bez ceregieli, po prostu obsługa.”

Chwyciłem dzbanek z wodą i podszedłem do stolika numer 12. Adrien Keller siedział plecami do ściany, po czterdziestce, z ciemnoblond włosami, w grafitowym garniturze bez krawata. Czytał telefon i słowo, które przyszło mu do głowy, to „ smutny” .

„Dobry wieczór, proszę pana” – powiedziałem. „Mam na imię Lucia. Czy mogę prosić o coś do picia?”

Spojrzał w górę zmęczonym wzrokiem. „Czerwone wino. Cokolwiek polecasz.”

Nalałem mu wody i przyniosłem wino, przyjmując zamówienie – polędwica wołowa, średnio wysmażona. Ledwo to zauważył, po prostu patrzył przez okno. Odwróciłem się, żeby wyjść i wtedy to zobaczyłem.

Lewą rękę miał na stole, z podwiniętym rękawem. Na nadgarstku miał mały tatuaż: czerwoną różę z kolcami skręconymi w symbol nieskończoności.

Zaparło mi dech w piersiach. Widziałem lewy nadgarstek mojej matki każdego dnia mojego życia. Ma dokładnie taki sam tatuaż, teraz wyblakły, ale identyczny.

Kiedy miałam siedem lat, zapytałam ją: „Mamo, co to znaczy?”

„To było dawno temu, tesoro ” – mawiała. „Zanim się urodziłeś”.

„Ale co to znaczy?”

„To znaczy, że miłość jest piękna, ale boli i trwa wiecznie”.

„Czy kochałeś kogoś?”

Uśmiechnęła się smutno. „Kiedyś. Dawno temu”.

Nigdy więcej o tym nie wspominała. A teraz ten miliarder miał ten sam wzór na tym samym nadgarstku. Stałem tam jak sparaliżowany.