JESTEM LODOWYM MILIARDEREM PRZETRĄCONYM DUCHAMI ZMARŁEJ CÓRKI. SZEŚCIOLETNIA BOSA DZIEWCZYNKA WESZŁA DO MOJEGO DRAPACZA CHMUR, ŻEBY BŁAGAĆ O PRACĘ. Zlitowałem się nad nią. Potem zazdrosny pracownik ODEKRYŁ, ŻE JEST „FAŁSZYWĄ SIEROTĄ”. Tabloidy się śmiały. Ale wykonałem test DNA JEDEN. Nie była fałszywa. była moja. Zagroziłem zniszczeniem ludzi, którzy znają prawdę.

Jeden z moich ochroniarzy, duży facet o nazwie Stevens, szerokość nakierowana na stronę drzwi.

— To prywatna posesja, kochanie. Nie możesz być. Idź do domu.

Dziewczynka nie drgnęła. Jej wargi drżały, ale głos miał czysty, mały dźwięk dzwoneczka.

— Proszę pana. Nie można pobrać. Potrzebuję pracy. Chcę pomóc mamie. Ona jest bardzo chora.

— Praktykować? — zdziwił się Stevens. — Żartujesz sobie, prawda? Idź do domu, zanim zadzwonię na miejsce.

Ale ona nie wyjechała. Stała twardo, korzystająca z sieci nylonowej, która była jej dostępna skarbem.

Przeszedłem po posadzce, moje kroki reagowały się echem. — Co się dzieje? — Stevens natychmiast zastąpić.

— Panie Miller, proszę pana. Ta… eee… dziewczynka ciąży. Usuwamy ją.

Dziewczynka wyszła na mnie. Jej oczy są ogromne, twarz chuda i blada. Ale nie była tylko przestraszona.

została… zdeterminowana. — Pan jest szefem? — pytanie. Zaniemówiłem.

— Jestem. — Poddawał się trochę wyprostowany. Wyjęta broń do torby i wyjęła mały, pognieciony papier.

Rysunek. — Narysowałam to dla pana — powiedziała cicho. Wziąłem papier. To był rysunek kredkami.

Wysoki, patykowaty mężczyzna w czarnym garniturze. Mała dziewczynka. Dziewczynka przekazała mężczyzne kwiatka.

Pod spodem, krzywym, dziecięcym pismem, stało się: Proszę, pozwól mi pracować. Wyszoruję twoje buty. Moje mamie są potrzebne lekarstwo.

Przez chwilę nie oddychać. Ten rysunek… był tak bardzo przestrzegany do… Emily.

Moja córka, Emily, rysowała mi kwiaty każdego ranka przed szkołą.

ból w piersiach — złudne ramię żalu.

Zapomniałem, jak to boli. Kucnąłem, aż do zaskrzypiania.

— Jak masz na imię, kochanie?
— Lilia. Lily Carter.
— Gdzie jest twój ojciec, Lily?

Jej zdjęcie spadło. — Odszedł. Mama mówi, że jest teraz w niebie.
Ścisnęło mi się gardło. – Twoja mama?

— Jest w Riverside Memorial Hospital — powiedziała, słowa wypłynęły z nią rwącym strumieniem. — Pielęgniarka powiedziała…, że jeśli nie przyniosę jej, wyrzucą ją.

— Więc przyszedłem tutaj. Bo ludzie mówią, że pan jest najbogatszym człowiekiem w mieście. Ja… i pan może pomóc każdemu.

Hol milczał. Po tym, jak Stevens został przekazany, twarz mu nagle zmiękła.

Wstałem. Wyciągnąłem do niej dłoni. — Chodź ze względu na.
— Czy jestem… w tarapatach? — wyszeptała. Prawie się poruszałem.

Prawdziwy, prawdziwy uśmiech. Czułem się dziwnie, jak mięsień, którego nie używano od lat. — Nie dziś, Lily. Nie dzisiaj.

Poprowadziłem ją, tę malutką, bosą istotkę, obok oniemiałych spojrzeń wszystkich pracowników.

Po raz pierwszy mój zimny, marmurowy dźwięk nie reakcji ostrego stukania moich butów.

Zostało to stłumione przez dźwięk jej małych, gołych stóp, stąpających obok człowieka, który zapomniał, co to znaczyło ciepło.

W pozłacanej windzie jej uderzenie było maleńkie. Szepnęła: mojego — Pachniesz jak kurtka taty. Zanim odszedł.

Zamarłem. Te słowa uderzające mnie jak nóż. Nic nie powiedziałem.

Rozdział 2: Szpital

Riverside Memorial był po drugiej stronie miasta. Inny świat.

Ściany były popękane, zapachy środków dezynfekujących był delikatny i kwaśny.

Pielęgniarki podnosiły się w czystym osłupieniu, gdy ja — Nathan Miller — przyszedł, trzymając za rękę bosą dziewczynkę.

— pokój? — pytaniem.