„Jesteś do niczego!” krzyknęła moja synowa, wrzucając mnie do basenu na ślubie mojego syna.

Tymczasem Jason trzymał się w towarzystwie swoich drużbów, kręgu młodych mężczyzn w drogich, ale źle dopasowanych garniturach. Wypinał pierś do przodu, rozkoszując się odbitym blaskiem wydarzenia.

„Uwierzysz, jakie to miejsce?” – przechwalał się, pociągając spory łyk szampana. „Amelia i ja mamy po prostu tyle szczęścia. Największy klient mojej firmy – ten superprywatny typ z zamożnymi pieniędzmi – nalegał na sponsorowanie tego wszystkiego jako prezent ślubny! Anonimowy, oczywiście. Nawet nie wiemy, kto to jest! Po prostu chcieli nam zapewnić najlepszy dzień w życiu”. Jego przyjaciele mruknęli z podziwem, kompletnie nieświadomi druzgocącej ironii jego słów.

W miarę upływu czasu koktajlowego zachowanie Amelii stawało się coraz bardziej nieprzewidywalne. Podsycana szampanem i nienasyconą potrzebą dramatyzmu, stała się żądnym wrażeń pociskiem konfliktu. Narzekała, że ​​kwartet smyczkowy fałszuje, że suknia druhny nie jest twarzowa i że przystawki nie mają dokładnie takiego odcienia szafranu, o jaki prosiła. Jej wzrok wciąż błądził w stronę Helen, szukając reakcji, pretekstu do rozpalenia konfrontacji, której tak wyraźnie pragnęła. Helen nie dawała jej nic, jej opanowanie było milczącą, irytującą naganą.

Impreza przeniosła się na taras przy basenie. Słońce zaczynało zachodzić, malując niebo ognistymi pociągnięciami pomarańczy i różu. Atmosfera była głośna i radosna, balansując na granicy chaosu.

Helen stała samotnie na skraju basenu bez krawędzi, patrząc na spokojną taflę jeziora. Na chwilę zatraciła się we wspomnieniu zmarłego męża, Roberta Vance’a, mężczyzny, którego cicha siła i niezachwiana uczciwość wydawały się reliktem z innego świata w porównaniu ze słabością, którą dostrzegała u swojego syna.

Ostry i złośliwy chichot wyrwał ją z zamyślenia. Amelia zbliżała się, otoczona dwiema głównymi druhnami, a rechoczący chór zachęcał ją do działania. Jej piękna twarz była zarumieniona od alkoholu i złośliwej arogancji.

„No i patrzcie, kto tu jeszcze się kręci” – wybełkotała Amelia, zatrzymując się o krok od Helen. „Myślałam, że już siedzisz w kącie i robisz na drutach coś nudnego. Szczerze mówiąc, po co tu jesteś? Tylko… zajmujesz miejsce. Jesteś bezużyteczna”.

Helen odwróciła się do niej twarzą, z nieodgadnionym wyrazem twarzy. „Jestem matką pana młodego, Amelią”.

„Matka pana młodego” – zadrwiła Amelia, a jej głos był okrutną imitacją uprzejmości. „On ma teraz żonę. Mnie. Nie potrzebuje już matki. Zwłaszcza takiej nudnej i nieistotnej jak ty”.

A potem nagłym, gwałtownym ruchem odepchnęła Helen obiema rękami.

To nie było żartobliwe pchnięcie. To było mocne, gwałtowne pchnięcie, mające na celu upokorzenie. Helen, wytrącona z równowagi, zatoczyła się do tyłu z cichym, zaskoczonym okrzykiem. Rozległ się głośny plusk, gdy wpadła do głębokiego końca basenu, a zimna woda pochłonęła ją całkowicie.

Na ułamek sekundy na tarasie zapadła pełna zdumienia cisza.

Wtedy Amelia odrzuciła głowę do tyłu i roześmiała się. Był to wysoki, przenikliwy dźwięk, który zadziałał jak sygnał. Dołączyły do ​​nich druhny, potem kilku drużbów, a potem, niczym zaraza, śmiech rozprzestrzenił się po tłumie. Nie uznali tego za atak na szanowanego starszego, ale za przezabawny żart, ostateczne, definitywne „przypomnienie teściowej miejsca”.

Helen wynurzyła się, dysząc, a jej jedwabna suknia zamieniła się w ciężki, oblepiający ją całun. Rozejrzała się za synem. Jason przez chwilę stał jak wryty z szeroko otwartymi oczami. Potem, pod triumfalnym spojrzeniem Amelii, pokręcił głową i uśmiechnął się słabo, żałośnie. Dokonał wyboru. Był z tłumem.

To był moment, w którym serce Helen, i tak już zranione, nareszcie stwardniało i zamieniło się w diament.

Dwóch młodych kelnerów, z twarzami pełnymi przerażenia i profesjonalizmu, rzuciło się na brzeg basenu i pomogło jej wyjść. Była przemoczona do suchej nitki, włosy przykleiły się do głowy, ale poruszała się z dziwnym, wręcz przerażającym spokojem. Nie patrzyła na syna. Nie patrzyła na synową. Po prostu przyjęła ręcznik od jednego z kelnerów, a jej oczy były zimne i głębokie jak samo jezioro.

Przeszła, ociekając wodą, obok śmiejących się gości, którzy ucichli na jej widok, a niektórzy mieli na tyle przyzwoitości, by wyglądać na zawstydzonych. Znalazła ustronny kącik w pobliżu wejścia do sali balowej. Wzięła ze stołu swoją małą, elegancką kopertówkę. W środku, bezpiecznie schowany w wodoszczelnym woreczku, leżał jej telefon.

Pewnymi, zdecydowanymi palcami odblokowała ekran i otworzyła pojedynczą wiadomość tekstową z Danielem. Wpisała jedno słowo.

Wykonać.

Kilka minut później towarzystwo wróciło do środka. Taras był teraz zarezerwowany na uroczystą kolację, która miała się zaraz rozpocząć. Zespół grał energiczny kawałek jazzowy, a goście, zupełnie zapomniawszy o incydencie przy basenie, śmiali się i kierowali do otwartych barów na kolejną kolejkę szampana lejącego się strumieniami. Amelia i Jason byli na parkiecie, król i królowa tego idealnego dnia.

Nagle, bez ostrzeżenia, muzyka ucichła. Ostatni dźwięk saksofonu zawisł w powietrzu, a potem ucichł, pozostawiając zagadkową ciszę.

Potem zgasło światło.