„Jesteś tylko matką mojego męża! Nie wtrącaj się w nasze życie!” – powiedziała zirytowana Nadya, próbując zachować równowagę w rodzinie.

Nadia głęboko wciągnęła zapach świeżej farby i pyłu drzewnego. To było jej i Artema pierwsze prawdziwe mieszkanie. Skromne, ale ich własne. Słoneczne, dwupokojowe mieszkanie na obrzeżach, sfinansowane dwudziestoletnim kredytem, ​​wydawało się oazą po niekończących się tułaczkach po nieznanych zakątkach. A co najważniejsze, ich ośmiomiesięczny synek, Sasza, miał teraz swój własny pokój.

„No i co, pani, podoba się?” Artem objął ją od tyłu, wtulając nos w jej włosy. Był zmęczony, ale promieniał szczęściem. Prawie nie odpoczywali przez ostatni miesiąc, sami zajmując się remontem po pracy.

„To najlepsze miejsce na świecie” – szepnęła Nadya, obserwując drobinki kurzu wirujące w promieniach słońca.

Chwilę spokoju przerwał dzwonek do drzwi. Wymienili spojrzenia – nie spodziewali się gości. W drzwiach stała Zoja Pawłowna, matka Artema, niosąc dużą torbę i rondel.

„Mamo? Skąd wiedziałaś, gdzie mieszkamy?” – zapytał zaskoczony Artem.

„Nie powinnam była się domyślić? Dowiedziałam się od twojego agenta nieruchomości. Przyszłam pomóc!” – oznajmiła podekscytowana, wchodząc nieproszona. „Widzę, że tu pusto. Dzieciak pewnie jest głodny! Zrobiłam barszcz i przyniosłam kotlety”.

Weszła do kuchni i rozejrzała się po nowym domu z wyrazem lekkiej dezaprobaty na twarzy.

Aby pozwolić ludziom robić z nią, co tylko zechcą, zamroziła się na 6 godzin.