„Już pierwszego dnia, kiedy odwiedziłam rodzinę mojego przyszłego męża, jego matka rzuciła mi w twarz miską zupy i powiedziała: «Taka marna dziewczyna jak ty nigdy nie będzie godna mojego syna».”

„Tak. Możesz wziąć te pieniądze i zacząć od nowa. Znajdź pracę. Jakąkolwiek pracę. Naucz się, jak to jest naprawdę pracować na to, co masz. Naucz się pokory. Albo…”

Wskazałem na Agnieszkę.

„Możesz kupić podróbkę torebki Gucci i zjeść pyszną kolację, a za tydzień znowu będziesz spłukany. Wybór należy do ciebie”.

Agnes sięgnęła drżącymi rękami po czek. Przycisnęła go do piersi.

„Dziękuję” – wyszeptała. Pierwszy raz słyszałam od niej te słowa.

„Nie dziękuj mi” – powiedziałem. „Dziękuj tej „biednej dziewczynie”, w którą oblałeś zupą. Bo miliarder nie dałby ci ani grosza”.

Odwróciłam się do Brada. Patrzył na mnie z mieszaniną żalu i podziwu.

„Kochałam cię, Brad” – powiedziałam cicho. „Ale tobie bardziej podobała się myśl o byciu lepszym niż mnie. Żegnaj”.

Epilog
Sześć miesięcy później.

Byłem na gali charytatywnej w Nowym Jorku. Szampan lał się strumieniami, muzyka była głośna.

Ojciec poklepał mnie po ramieniu. „Spójrz na kelnera”.

Odwróciłem się.

Przechodząc przez tłum z tacą przystawek, Brad szedł. Miał na sobie uniform kelnera. Wyglądał na szczuplejszego. Zmęczonego.

Zatrzymał się, gdy mnie zobaczył.

Przez chwilę myślałem, że ucieknie. Albo będzie błagał.

Zamiast tego wyprostował plecy. Skinął mi głową. Z szacunkiem i w milczeniu. A potem ruszył dalej, podając senatorowi krabowy placek.

„Zatrzymał pieniądze” – zauważył mój ojciec. „Nie roztrwonił ich. Pracuje na dwóch etatach”.

„Dobrze” – uśmiechnąłem się.

„Chcesz, żebym go zwolnił?” – zapytał mój ojciec opiekuńczo.

„Nie” – powiedziałem, patrząc, jak Brad znika w kuchni. „Dajcie mu pracować. W końcu staje się tym, kim udawał”.

Odwróciłam się z powrotem do imprezy, do muzyki i do przyszłości. Plama na mojej sukience dawno zniknęła. A na jej miejscu pojawiło się coś o wiele trwalszego: szacunek do samej siebie.