Kaktus, klucz i sekretne życie: dzień, w którym odkryłam podwójne życie mojego męża

W głowie mi się kręciło. Syn? Kobieta o imieniu Sarah? Dziecko, o którym nigdy mi nie opowiadał?

Potem znalazłam akt ślubu: John Anderson i Sarah Miller, ślub 15 maja 2009 roku. Cztery miesiące przed naszym pierwszym spotkaniem z Johnem.

Więcej dokumentów. Polisy ubezpieczeniowe, rejestry nieruchomości, przelewy bankowe – wszystko to łączyło Johna z innym życiem. Życiem, w którym mnie nie było.

Otworzyłam teczkę ze zdjęciami. Był tam. Mój John. Z Sarah. Z Davidem. Na plażach. Na przyjęciach urodzinowych. W ich salonie, pakujący świąteczne prezenty.

Każde zdjęcie było jak cios w brzuch.

Obejrzałam film. John patrzył prosto w kamerę. „Jeśli to oglądasz, Sarah, coś poszło nie tak” – powiedział. „Kocham ciebie i Daveya bardziej niż cokolwiek innego na świecie”.

Potem pojawiły się kolejne filmy. Niektóre pełne miłości. Inne tajemnicze, sugerujące niebezpieczeństwo. Międzynarodowe kontrakty. Ukryte konta bankowe. Różne paszporty – wszystkie ze zdjęciem Johna, ale na różne nazwiska.

Czy był przestępcą? Oszustem? Szpiegiem? Głowa pękała mi od pytań. Żadne nie dawało odpowiedzi.

Potem pojawił się najnowszy film – datowany zaledwie trzy tygodnie temu. „Sarah” – powiedział John – „będę miał kilka dni opóźnienia w Miami. Uściskaj ode mnie Daveya”.

Ale on powiedział mi, że jest w Chicago.

Przeszukałam resztę drogi. Umowy najmu, sprawozdania finansowe, dokumenty biznesowe – wszystko wskazywało na drugie życie. Drugą rodzinę.

Druga tożsamość.

A ja byłam głupcem, który nigdy się tego nie spodziewał.

Łzy napłynęły mi do oczu. Wściekłość, smutek, zdrada – wszystko to wirowało we mnie jak burza. Nie byłam tylko złamana. Byłam zdruzgotana.

Kim ja dla niego byłam? Historią zastępczą? Planem awaryjnym?

Próbowałam zadzwonić do Johna. Poczta głosowa. Spróbowałam ponownie. Nic.

Musiałam poznać prawdę. Całą.

Szukałam Sarah Miller w internecie. Jej profil na portalu społecznościowym był prywatny, ale jedno zdjęcie profilowe potwierdzało wszystko – to była ta sama kobieta. Przewinęłam to, co mogłam zobaczyć. Zdjęcia nastolatka, który wyglądał dokładnie jak John. Post urodzinowy z zeszłego tygodnia: „Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin dla mojego wspaniałego męża”.

Spędził te urodziny z nimi. Nie w podróży służbowej. Z nimi.

Tej nocy prawie nie spałam. Płakałam, aż łzy przestały płynąć. Ale rano coś we mnie zastygło. Miałam dość bierności.

Spakowałam małą torbę i wsiadłam w pierwszy pociąg do Bostonu. Adres Sary znałam z jednego z dokumentów. Mieszkanie 42, Academic Street.

Stałam przed jej drzwiami, a serce waliło mi jak młotem.

Brak odpowiedzi.

Pojawiła się starsza sąsiadka, patrząc na mnie podejrzliwie. „Szukasz Sary?” zapytała.

„Tak” – odpowiedziałam.

„Są w domku letniskowym na weekend” – powiedziała. „Wrócą dopiero w poniedziałek”.

Mam szczęście.

Ale sąsiadka, być może wyczuwając moją pośpiech, podała mi numer telefonu. „Na wszelki wypadek” – powiedziała.

Podziękowałam jej i wyszłam na chodnik. Ciepłe słońce zalewało ulicę, kpiąc z mojego wewnętrznego rozgardiaszu. Poszłam do pobliskiej kawiarni i usiadłam z nietkniętym lunchem.

Wtedy podjęłam decyzję.

Zadzwonię do Sary.

Nie po to, żeby oskarżać. Nie po to, żeby krzyczeć. Po prostu po to, żeby porozmawiać. Kobieta z kobietą. Żona z… żoną?

Wpatrywałam się w jej numer, trzymając kciuk nad przyciskiem połączenia.

Ale coś mi mówiło – to musiało się stać osobiście.

I byłam gotowa czekać.