Karen, członkini zarządu wspólnoty mieszkaniowej, krzyknęła do czarnoskórej rodziny: „To nie dla was!” – następnego dnia była oszołomiona, gdy dowiedziała się, że to oni są nowymi właścicielami całego sąsiedztwa…

Był promienny sobotni poranek w podmiejskiej enklawie Cedar Glen, dzielnicy znanej z nieskazitelnie czystych trawników i uporządkowanych ulic. Spółdzielnia słynęła z surowego egzekwowania przepisów, a nikt nie uosabiał tego zapału bardziej niż Karen, kobieta po pięćdziesiątce, która mieszkała w okolicy od prawie dwudziestu lat. Dla jednych była skrupulatna i ostrożna; dla innych nieustępliwa wścibska, która skrupulatnie sprawdzała każdą skrzynkę pocztową, krzew i zaparkowany samochód.

Tego ranka przed największy dom na samym końcu ślepej uliczki podjechała duża ciężarówka przeprowadzkowa. Sąsiedzi zerkali zza zasłon, zaciekawieni przybyszami. Z domu wyszła rodzina Moreno: Luis, jego żona Adriana i dwójka dzieci, promieniejąc z radości na początku nowego rozdziału. Luis niedawno sprzedał swoją firmę software’ową, a Adriana była szanowaną pediatrą. Po miesiącach poszukiwań przyjaznej społeczności zdecydowali, że Cedar Glen będzie idealnym miejscem.

Zanim zdążyli postawić choć jedno pudełko, pojawiła się Karen z notesem w dłoni. Nie uśmiechnęła się ani nie przedstawiła. Zamiast tego, krytycznie zmierzyła rodzinę wzrokiem. „Powinniście wiedzieć”, powiedziała ostro, „że ta okolica ma pewne oczekiwania. Wszelkie dostawy, imprezy czy zmiany muszą zostać zatwierdzone przez wspólnotę mieszkaniową”.

Luis starał się zachować spokój. „Wprowadzamy się dopiero dzisiaj i nie możemy się doczekać, żeby poznać wszystkich”.

Karen zacisnęła usta w cienką linię. „Ta okolica nie jest dla każdego”, powiedziała, a jej wzrok zatrzymał się na tyle długo, że Adriana instynktownie podeszła bliżej do dzieci. „Szczerze mówiąc, nie sądzę, żeby to było dla was”.

Niektórzy sąsiedzi zamarli, skrępowani, ale niechętni do interwencji. Luis zacisnął szczękę, ale zachował spokój. „Dziękujemy za waszą opinię. Załatwimy to po swojemu”, odpowiedział spokojnie.

Karen prychnęła i odeszła, mamrocząc coś o mieszkańcach, którzy „nie pasowali”. Nie miała pojęcia, że ​​rodzina Moreno to coś więcej niż tylko nowi właściciele domów – niedawno przejęli firmę zarządzającą Cedar Glen, co dało im kontrolę nad całym osiedlem.

Tego wieczoru, gdy pudła wypełniały ich dom, Luis i Adriana wspominali to spotkanie. Z uprzedzeniami nigdy nie było łatwo się zmierzyć, nawet im. Karen nie wiedziała, że ​​Luis sfinalizował umowę, która nie tylko kupiła ich dom, ale także przekazała mu zarządzanie osiedlem. Następnego dnia wszystko miało się zmienić.

W następną niedzielę wspólnota mieszkaniowa zebrała się w klubie na comiesięczne spotkanie. Karen przybyła wcześniej, chętna, by poruszyć kwestię „nieodpowiednich” przybyszów. Przygotowała listę wyimaginowanych wykroczeń: harmonogramy dostaw, rowery dziecięce, a nawet hipotetyczne skargi na hałas.

Kiedy Luis i Adriana weszli, spokojni i opanowani, Karen się spięła. „Czy możesz uwierzyć, że oni po prostu tak wchodzą?” – wyszeptała do innego członka zarządu.