Karmiłam piersią bliźniaki, gdy mąż stanął przede mną i powiedział chłodno: „Przygotuj się. Przeprowadzamy się do domu mojej mamy”. Zanim zdążyłam to przetworzyć, kontynuował, jakby to było zupełnie normalne: „Mój brat z rodziną wprowadzą się do twojego mieszkania. A ty… będziesz spać w komórce u mojej mamy”. Zamarłam, ręce trzęsły mi się ze złości. W tym momencie zadzwonił dzwonek do drzwi. Mój mąż drgnął, jego twarz odpłynęła, a usta zadrżały, gdy zobaczył, kto przyjechał – moi dwaj bracia, prezesi…

Karmiłam piersią bliźniaki, gdy mąż stanął przede mną i powiedział chłodno: „Przygotuj się. Przeprowadzamy się do domu mojej mamy”. Zanim zdążyłam to przetworzyć, kontynuował, jakby to było zupełnie normalne: „Mój brat z rodziną wprowadzą się do twojego mieszkania. A ty… będziesz spać w komórce u mojej mamy”. Zamarłam, ręce trzęsły mi się ze złości. W tym momencie zadzwonił dzwonek do drzwi. Mój mąż drgnął, jego twarz odpłynęła, a usta zadrżały, gdy zobaczył, kto przyjechał – moi dwaj bracia, prezesi…

Emily Carter siedziała na kanapie w salonie, karmiąc piersią swoje nowo narodzone bliźnięta po kolejnej nieprzespanej nocy. Jej mąż, Daniel, stał przed nią z wyrazem twarzy tak zimnym, że zdawał się rozlewać po całym pokoju niczym lód.

„Przygotuj się” – powiedział, jakby zapowiadał coś tak zwyczajnego jak plany kolacji. „Przeprowadzamy się do domu mojej matki”.

Emily mrugnęła, wyczerpana, ale wystarczająco czujna, by wyczuć, że nic dobrego nie nastąpi. „Co? Dlaczego mielibyśmy…”

Daniel przerwał jej ostro. „Mój brat z rodziną wprowadzą się do twojego mieszkania. A ty… będziesz spała w komórce u mojej mamy”.

Przez chwilę Emily nie mogła oddychać. Bliźniaki poruszyły się w jej ramionach, a jej dłonie zaczęły drżeć. Schowek? Po tym, jak nosiła jego dzieci, wspierała go w każdej finansowej porażce, spłacając większość kredytu hipotecznego z własnych oszczędności?

„Nie mówisz poważnie” – wyszeptała.

„Już postanowione”. Jego ton był ostry, ostateczny. „Moja mama mówi, że bliźniaki za dużo płaczą. A mój brat potrzebuje przestrzeni bardziej niż ty. Powinieneś być wdzięczny, że w ogóle pozwala ci zostać”.

Słowa przeszywały ją na wylot, każde gorsze od poprzedniego. Pierś Emily ścisnęła się z mieszanki upokorzenia i gniewu. Jak długo to planował? Dlaczego komfort jego rodziny zawsze był ważniejszy od jej?

Zanim zdążyła zaprotestować, zanim zdążyła wstać, zadzwonił dzwonek do drzwi.

Ramiona Daniela drgnęły. Jego twarz tak szybko zbladła, że ​​Emily pomyślała, że ​​zemdleje.

„Kim… kim on jest?” zapytała.