Kazałem żonie oddać mojej siostrze 750 funtów, które zaoszczędziła na macierzyństwo. Kategorycznie odmówiła. Chwilę później rzuciła coś na ziemię, co sprawiło, że krew mi wystygła…

Łącznie prawie 1200 funtów.

Gdy tam stała, jej oczy były czerwone, a głos drżał, lecz był pewny:

„Te pieniądze… to moja jedyna nadzieja na macierzyństwo. Nie wydałam na siebie ani funta. Przygotowuję się do zapłodnienia in vitro w przyszłym miesiącu. A ty nazywasz mnie egoistką?”

Nie mogłem odpowiedzieć. Gardło mi się ścisnęło.

Ale nie skończyła. Lisa podeszła do szafy i zostawiła kolejny zestaw dokumentów:
— List rezygnacyjny z poprzedniej pracy.
— List od rodziców z przeprosinami, że nie mogą pomóc finansowo.
— I książeczka bankowa z informacją o zaledwie 800 funtach.

„Nie mam nikogo oprócz ciebie. Pokładałam w tym wszystkie swoje nadzieje. Ale jeśli muszę oddać wszystko twojej rodzinie… to po prostu uznaj mnie za niegodną bycia twoją żoną”.

Odwróciła się, wróciła do sypialni i zatrzasnęła drzwi.

W domu ucichła gwarna rozmowa.

Spojrzałem na rozsypaną na dywanie dokumentację medyczną i usłyszałem jedynie bicie własnego serca.

Ja – mąż – nazwałem ją egoistką, nie pytając nawet o ciche zmagania, które toczyła. Nie zdając sobie sprawy, że jej najgłębszym marzeniem nie było złoto ani wygoda… to było po prostu bycie matką.

Po raz pierwszy w życiu uświadomiłem sobie, że klęczę. Nie po to, by błagać o pieniądze – ale o jej przebaczenie.