Kazałem żonie spać w spiżarni tylko dlatego, że odpowiedziała jego matce — ale następnego ranka to, co znalazłem, całkowicie mnie oszołomiło…

Noc dumy i ślepoty

Nigdy nie sądziłem, że naprawdę wyjedzie.
Dom jej rodziców był pięćset kilometrów stąd, a w Davao nie miała nikogo oprócz mnie. Powtarzałem sobie, że nigdzie się nie odważy – nie miała nawet dostępu do naszych oszczędności.
Więc położyłem się spać tej nocy z dumą, opierając głowę na wysokiej poduszce obok mamy.

Moja matka, Sharda Devi, zawsze uważała się za najwyższą ofiarę dla naszej rodziny. Oczekiwała, że ​​moja żona będzie cicha, posłuszna i wdzięczna.
A ja – jak na sumiennego syna przystało, z którym się uważałem – zgadzałem się z nią.
„Żona powinna po prostu trochę pocierpieć dla dobra rodziny” – powtarzałem sobie często. „Co w tym złego?”

Początek napięcia

Moja żona, Anita, pochodziła z innego miasta. Poznaliśmy się na studiach w Davao.
Kiedy po raz pierwszy rozmawialiśmy o ślubie, moja matka była wściekła.

„Jej rodzina mieszka za daleko” – powiedziała. „Ciągłe odwiedziny będą dla niej uciążliwe”.

Tego dnia Anita płakała, ale pozostała nieugięta.

„Nie martw się” – powiedziała mi. „Będę dobrą synową. Zaopiekuję się twoją rodziną, nawet jeśli to oznacza, że ​​będę mogła odwiedzać moją tylko raz w roku”.

W końcu, po wielu prośbach, moja matka się zgodziła. Ale nigdy nie zapomniała, że ​​Anita nie pochodzi z naszego miasta. Za każdym razem, gdy chciałem zabrać żonę i naszego syna do jej rodziców, matka wymyślała pretekst, żeby nas powstrzymać.

Kiedy przyszło dziecko