Kazałem żonie spać w spiżarni tylko dlatego, że odpowiedziała jego matce — ale następnego ranka to, co znalazłem, całkowicie mnie oszołomiło…

Wieść szybko rozeszła się po naszej dalszej rodzinie.
Niektórzy mnie strofowali.

„Raj, oszalałeś. Dopiero co urodziła dziecko, a ty wrzuciłeś ją do spiżarni? To okrutne”.

Inni szeptali za moimi plecami.

„Rodzina Kapoorów słynie z brutalnego traktowania synowych. Kto się z nimi teraz ożeni?”

Każde słowo raniło głębiej niż poprzednie. Nie mogłem się bronić. Wiedziałem, że mają rację.

Tęsknota ojca

Tej nocy zadzwoniłem potajemnie do Anity.
Odebrała i zobaczyłem naszego syna śpiącego spokojnie na jej kolanach. Poczułem ucisk w piersi.

„Anita” – szepnęłam – „proszę… pozwól mi go chociaż zobaczyć. Tak bardzo za nim tęsknię”.

Spojrzała na mnie, a jej wyraz twarzy zamarł.

„Teraz pamiętasz swojego syna? A co ze mną – tą kobietą, którą zamknąłeś, jakbym była niczym? Raj, już za późno. Nie wrócę”.

Jej słowa mnie roztrzaskały. Łzy napłynęły mi do oczu, ale rozłączyła się, zanim zdążyłem odpowiedzieć.

Żałuj za późno

W kolejnych dniach błąkałam się po domu jak duch. Nie mogłam pracować. Nie mogłam jeść.
Każdej nocy śniło mi się, że Anita odchodzi z naszym synem, a ja biegłam za nimi, krzycząc jej imię.

Dopiero wtedy zrozumiałem prawdę:
zawiodłem ją. Zawiodłem kobietę, która zostawiła dla mnie wszystko, która obiecała zaopiekować się moją rodziną, która w zamian oczekiwała jedynie szacunku.

Ceną mojego milczenia była utrata jej i naszego dziecka.

Punkt krytyczny

Pewnego ranka moja ciotka położyła mi rękę na ramieniu.

„Raj” – powiedziała łagodnie – „kiedy kobieta decyduje się na rozwód, trudno ją przekonać. Masz dwie możliwości – zaakceptować to albo ukorzyć się i prosić o wybaczenie. Ale pamiętaj, to już nie jest tylko sprawa między wami. Chodzi o honor rodziny”.

Skinęłam głową w milczeniu. Presja ze strony matki, krewnych i społeczeństwa była jak łańcuch na mojej szyi.

Ale to wszystko nie miało znaczenia w porównaniu z pustką, którą czułam w środku – ciszą, w której kiedyś rozbrzmiewał śmiech mojego syna.

Tej nocy stałem sam na dziedzińcu, wpatrując się w gwiazdy. Serce mi ciążyło, a myśli były niespokojne.

Wiedziałam, że stoję na rozdrożu.
Albo stracę wszystko…
Albo, po raz pierwszy w życiu, będę musiała przeciwstawić się matce – i walczyć o rodzinę, którą sama zniszczyłam.