Każdego ranka karmiłam samotnego chłopca – po cichu, jakby w tajemnicy przed całym światem. Ale pewnego dnia nie przyszedł.

Wciąż pamiętam ten dzień. 9:17 rano. Powietrze na zewnątrz zdawało się gęstnieć – cztery czarne SUV-y zatrzymały się przy wejściu. Mężczyźni w mundurach wchodzili do pomieszczenia, krok po kroku, jakby nieśli nie tylko papiery, ale i czyjś los.

Jeden z nich podszedł do mnie, zdjął czapkę i powiedział, że szuka kobiety, która karmiła chłopca rano. Zaschło mi w ustach. „To ja” – odpowiedziałem.

Wyciągnął złożony list. Jego głos lekko drżał.
Chłopiec miał na imię Adam. Jego ojciec był żołnierzem. Zginął na służbie.
Zanim umarł, napisał: „Podziękuj kobiecie z kawiarni, która nakarmiła mojego syna. Dała mu to, czego świat mu odebrał – poczucie, że wciąż o nim pamięta”.

Kiedy skończyłem czytać list, moje ręce drżały zdradziecko. Wszystko wokół mnie zamarło – nawet łyżki przestały brzęczeć. Żołnierze zasalutowali. A ja po prostu stałem tam, niezdolny wykrztusić słowa.

Długo nie mogłam się otrząsnąć po tym dniu. Czytałam ten list w kółko, jakbym bała się, że znikną, jeśli go puszczę. Czasami myślałam, że on jeszcze przyjdzie – z tym samym plecakiem, z tym samym nieśmiałym uśmiechem.

Kilka tygodni później otrzymałem kolejny list. Od tego samego funkcjonariusza. W środku była krótka notatka i zdjęcie: chłopiec, ten sam, siedział na trawie obok mężczyzny w mundurze.

Okazało się, że został adoptowany przez przyjaciela ojca, żołnierza, któremu kiedyś uratował życie.
„Teraz ma dom. I często myśli o kobiecie, która karmiła go rano” – głosił tekst.