„Każdej nocy mała dziewczynka budziła się z krzykiem i płaczem, powtarzając te same słowa:

mała noc, o tej samej porze, spokój ich domu, przenikliwy płacz jego. Jej słowa: „Nie, to boli!” rozbrzmiewały echem po korytarzach i przenikały do ​​głębi ich życia. Kilka tygodni bezsennych nocy, podczas których ojciec na skraju łóżka, szepcząc słowa pocieszenia, które są zależne w jej cierpieniu. wiedzieć, że musi być znany, ale wiedział, że musi coś zrobić.

Rozpacz zaprowadził do Internetu, gdzie przeglądał niezidentyfikowany artykuł o koszmarach sennych i zaburzeniach snu. Nic nie podkłado. Następnym użytkownikiem jest konsultacja z oprogramowaniem i terapeutą, ale tylko wtedy, gdy jest używana, dostępna lub może być ukryta traumy. Mimo to dziewczynka upierała się, że nie wie, dlaczego śnią jej się takie straszne sny.

Pewnej nocy, napędzany determinacją zrodzoną z miłości i rodziny, ojciec nie spał i czuwał nad córką. Usiadł w zacienionym kącie jej pokoju, czekając na koszmar. Gdy zegary wybił północ, zaczął się wiercić i przewracać z boku na bok, a jej twarz wykrzywił strach. Zaczęły się mamrotać przerażające słowa: „Nie, boli!”.

Ale tym razem coś nowego. Lalka, która zawsze trzymała się w pasch, jarzyła się słabym, upiornym światłem. Nie można sobie pozwolić na samodzielny oczom. Ciekawość i zasilacze ściągające do rozwiązań, gdy rozwiązanie wyjął lalkę z ludźmi. Przyglądając się jej, mały szew z tyłu lalki, który pojawia się nie na miejscu.

Drżącymi dłońmi ostrożnie rozsuń szew, odsłaniając małą, ukrytą przegródkę. Wewnętrzne urządzenie jest maleńkie, zaawansowane. musi być zimny, dreszczowy, krytyczny na kręgosłup. Rozwiązanie polegało na tym, że urządzenie na dyskietnie wysyłało jakiś sygnał lub sygnał, który nie wpływał na jego wysyłanie.