Każdej nocy mój mąż wychodzi i idzie do pokoju mojej córki – nabrałam podejrzeń i zainstalowałam kamerę. To, co zobaczyłam, sprawiło, że cała się trzęsłam…

Spokojnie odpowiedział:

„Dziewczynka płakała, pocieszyłam ją i zasnęła.”

Wydawało się to logiczne, ale w moim sercu wciąż krążyło dziwne podejrzenie, niczym ciepły wiatr letniej nocy w upalnym Meksyku.

Bałem się.

Nie tylko mój mąż zawiódł moje zaufanie, ale stało się coś o wiele gorszego — coś, o czym żadna matka nie chce myśleć.

Postanowiłem umieścić małą kamerę w kącie pokoju Xime’a.

Skłamałem Ricardo, mówiąc, że musi przejść kontrolę bezpieczeństwa, ale tak naprawdę tylko go obserwowałem.

Tej nocy otworzyłem telefon komórkowy, żeby obejrzeć film.

Około drugiej w nocy Xian wstał i… Właściwie, ja już zacząłem oszczędzać!

Stał z zamkniętymi oczami, a jego twarz była pozbawiona wyrazu.

Chodził po pokoju, delikatnie uderzając głową o ścianę, po czym stanął w miejscu.

Zamarłem.

Po kilku minutach drzwi się otworzyły.

Ricardo wszedł do środka, bez pośpiechu, bez strachu, po prostu powoli ją przytulił, szepcząc coś, czego kamera nie mogła uchwycić.

Xime stopniowo się uspokoił, położył się na łóżku i spał spokojnie, jakby nic się nie stało.

Nie mogłem spać całą noc.

Następnego ranka zabrałam nagranie do miejskiego szpitala, żeby pokazać je pediatrze.

Kiedy go zobaczyłem, lekarz spojrzał na mnie i powiedział:

„Twoje dziecko cierpi na lunatykowanie – jest to rodzaj zaburzenia snu, który występuje u dzieci z traumą psychologiczną lub głębokimi, podświadomymi lękami”.

Potem zapytał:

„Czy kiedy był młody, był kiedykolwiek opuszczony lub rozdzielony z matką na dłuższy czas?”

Byłem oszołomiony.

Pytanie, na które nie potrafiłem odpowiedzieć słowami.

Od razu przypomniał mi się czas po rozwodzie.

Wtedy musiałem opuścić Xime i jej babcię w Udaipur (miejscu, które pozostało z oryginału, jeśli chcemy zachować emocjonalny kontekst) na ponad miesiąc, aby móc pracować i zarabiać pieniądze.

Kiedy wróciłam, ona mnie nie poznała, schowała się za babcią, przestraszona.

Uśmiechnąłem się i powiedziałem do siebie:

„Przyzwyczai się.”