Każdej nocy moja teściowa pukała do drzwi naszej sypialni o 3 nad ranem, więc ustawiłem ukrytą kamerę, żeby zobaczyć, co robi. Kiedy ją zobaczyliśmy, oboje zamarliśmy…

Margaret, ubrana w długą białą koszulę nocną, wyszła z pokoju i powoli ruszyła korytarzem. Zatrzymała się tuż przed naszymi drzwiami, rozejrzała się, jakby sprawdzała, czy nikt jej nie widzi, i zapukała trzy razy. Potem po prostu… stała.

Przez całe dziesięć minut nie poruszyła się. Wpatrywała się w drzwi z kamienną twarzą, zimnym i odległym wzrokiem, jakby nasłuchiwała czegoś – lub kogoś. Potem, bez słowa, odwróciła się i zniknęła w korytarzu.

Odwróciłam się do Liama, serce waliło mi jak młotem. Wyglądał blado.
„Wiedziałeś coś o tym, prawda?” – zapytałam.

Zawahał się. W końcu wyszeptał: „Mama nie ma złych zamiarów. Po prostu… ma swoje powody”.
Ale nie powiedział nic więcej.

Miałem dość sekretów. Tego popołudnia skonfrontowałem się z Margaret bezpośrednio.

Była w salonie, popijała herbatę, a telewizor grał cicho.
„Wiem, że pukasz do naszych drzwi co wieczór” – powiedziałem. „Widzieliśmy nagranie. Chcę tylko zrozumieć – dlaczego?”

Ostrożnie odstawiła filiżankę. Jej wzrok spotkał się z moim – ostry, nieprzenikniony.
„Co myślisz, że robię?” – powiedziała cicho, jej głos był tak niski, że przeszedł mnie dreszcz.

Następnie wstała i odeszła.

Tej nocy sprawdziłem resztę nagrania. Moje ręce drżały, gdy naciskałem play.
Zapukała, a ona sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła mały srebrny kluczyk. Przyłożyła go do zamka – nie przekręcając go, tylko przytrzymała tam przez kilka sekund – po czym odeszła.

Następnego ranka przeszukałam szafkę nocną Liama, desperacko szukając odpowiedzi. W środku znalazłam stary notatnik. Na jednej stronie widniał napis:

„Mama nadal sprawdza drzwi każdej nocy. Mówi, że słyszy hałasy – ale ja nigdy nic nie słyszę. Prosiła, żebym się nie martwił, ale… Chyba coś ukrywa”.

Kiedy Liam zobaczył, co znalazłem, załamał się.
Wyjaśnił, że po śmierci ojca lata temu jego matka cierpiała na ciężką bezsenność i stany lękowe. Stała się obsesyjnie nastawiona na sprawdzanie zamków i okien, przekonana, że ​​ktoś próbuje się włamać.

„Ostatnio” – powiedział – „mówiła rzeczy w stylu… ‘Muszę chronić Liama ​​przed nią’”.

Zamarłam.
„Ode mnie ?” wyszeptałam.

Skinął głową, a w jego oczach malowało się poczucie winy.

Strach, który mnie ogarnął, był zimny i głęboki. Co jeśli pewnej nocy nie zatrzyma się przy drzwiach?

Powiedziałem Liamowi, że nie mogę zostać, jeśli nie poprosi o jej pomoc. Zgodził się.

Kilka dni później zabraliśmy ją do psychiatry w Cambridge. Margaret siedziała cicho, z założonymi rękami i wzrokiem wbitym w podłogę.

Lekarz słuchał, jak opisywaliśmy wszystko – pukanie, klucze, dziwne szepty. Potem zapytał ją delikatnie: „Margaret, co twoim zdaniem dzieje się w nocy?”

Jej głos drżał.
„Muszę się upewnić, że jest bezpieczny” – powiedziała. „Wróci. Nie mogę znowu stracić syna”.