Kiedy były urodziny mojej córki, teściowa odsunęła tort, mówiąc: „Ona na to nie zasługuje”.

W pomieszczeniu panowało napięcie i niedowierzanie. Dolores, wciąż trzymając niepewnie ciasto nad koszem na śmieci, zawahała się. Na jej twarzy malowało się lekkie zdziwienie, jakby nie mogła pojąć obrotu spraw. Pozostali rodzice wymienili niespokojne spojrzenia, niepewni, czy gest Rosalie złagodzi sytuację, czy ją jeszcze bardziej zaogni. Ale Rosalie, drobna i o wielkim sercu, stała niewzruszenie, a jej oczy spotkały się z oczami Dolores z dojrzałością wykraczającą poza jej siedem lat.

„O co chodzi?” – zapytała w końcu Dolores z nutą podejrzliwości w głosie. Powoli odłożyła ciasto na kuchenny blat, ratując je przed wyrzuceniem do śmieci. Uwaga zebranych skupiła się na Rosalie, której opanowanie zdawało się przyćmiewać jej wiek.

Rosalie, z gracją, która zaskoczyła nawet mnie, poruszała się po ekranie tabletu, aż znalazła swoje arcydzieło. Nacisnęła przycisk „play”, a na ekranie pojawiła się seria obrazów z akompaniamentem melodii, którą Rosalie sama nuciła i nagrywała. Film rozpoczynał się zdjęciem Dolores w jej młodzieńczej krasie, stojącej dumnie przed bankiem, w którym pracowała od dziesięcioleci.