Kiedy dowiedziałam się, że mój były mąż poślubia niepełnosprawną kobietę, ubrałam się od stóp do głów i poszłam na ślub, żeby się z tego pośmiać…

Kiedy dowiedziałam się, że mój były mąż żeni się z niepełnosprawną kobietą, wystroiłam się w całą swoją okazałość i poszłam na ślub, żeby się z niej nabijać… ale kiedy poznałam prawdziwą tożsamość panny młodej, wróciłam do domu płacząc całą noc…
W dniu, w którym usłyszałam wiadomość, że mój były mąż, Javier, wkrótce się ożeni, serce mi zamarło.

Chociaż byliśmy rozwiedzeni od trzech lat, w głębi duszy nigdy tak naprawdę się z nim nie rozstałam.

Ale to, co naprawdę przykuło moją uwagę, to nie tylko sam fakt, że się żeni, ale plotki krążące wśród rodziny i przyjaciół:

„On żeni się z niepełnosprawną kobietą na wózku inwalidzkim, aż żal patrzeć na nią”.

W tym momencie moja duma i egoizm sięgnęły zenitu. Pomyślałam: „Mężczyzna, który mnie zostawił, mógł w końcu znaleźć sobie tylko kogoś z niepełnosprawnością fizyczną. Czy to nie konsekwencja jego wyboru?”.

Ta myśl dała mi dziwne poczucie ulgi.

Postanowiłam, że muszę iść na ślub i wyglądać promiennie, żeby on i wszyscy zobaczyli, że jestem kobietą, na którą naprawdę zasługiwał, a on po prostu żyje w błędzie.

Tej nocy spędziłam godziny przed lustrem. Obcisła czerwona sukienka, starannie ułożone włosy, nienaganny makijaż, który sprawiał, że czułam się jak królowa. Wyobraziłam sobie tę scenę: wchodziłam do sali, wszystkie oczy zwrócone na mnie, porównywano mnie – mnie, promienną i wyniosłą – do słabej panny młodej na wózku inwalidzkim. Byłam przekonana, że ​​to ja będę błyszczeć.

Ślub odbył się w eleganckiej sali bankietowej w Mexico City. Muzyka grała energicznie, a w powietrzu unosił się śmiech. Wchodząc, zauważyłam kilka znajomych osób wpatrujących się we mnie ze zdziwieniem. Z dumą uniosłam głowę, jakbym była gwiazdą wieczoru.

A potem nadszedł kluczowy moment. Drzwi się otworzyły i Javier, ubrany w nienaganny garnitur, pchał wózek inwalidzki. Nad nią pojawiła się panna młoda – drobna kobieta o pogodnej twarzy i ciepłym uśmiechu. Zmrużyłam oczy, żeby się jej dobrze przyjrzeć, i zaczęło narastać we mnie dziwne uczucie, trudne do opisania.