Kiedy Emma ocknęła się w karetce, blade światło lamp nad głową wydawało się nierzeczywiste.

Kiedy Emma ocknęła się w karetce, blade światło lamp nad głową wydawało się nierzeczywiste. Próbowała sobie przypomnieć, dlaczego tam jest. A potem wszystko wróciło do niej jak lodowata fala: Robert, dziecko w jego ramionach, kobieta u jego boku, gniewny wzrok, ostre słowa. Zdrada.

— Proszę pani, wszystko będzie dobrze. Zemdlała pani. Ciśnienie spadło — powiedział ratownik spokojnym głosem.
Emma skinęła głową. Nie mogła mówić. Jeszcze nie teraz. Wewnątrz niej runął cały świat.

W szpitalu poddano ją obserwacji. Badania potwierdziły to, co już wiedziała: była we wczesnej ciąży, ale wszystko było w porządku. Lekarze zalecili spokój i odpoczynek — zarówno fizyczny, jak i emocjonalny.

Gdy rano zadzwoniła do niej Zofia, Emma odebrała słabym głosem.
— Chcesz, żebym przyszła? — zapytała Zofia.
— Jeszcze nie… potrzebuję czasu, by pomyśleć.
— Zadzwonię później. Ale Emma… nie pozwól już nikomu cię tak ranić. Zasługujesz na więcej.

Promowane treści

Herbeauty
Czy Ty i Twój partner robicie te dziesięć rzeczy niezbędnych do osiągnięcia sukcesu?
dowiedz się więcej
Po zakończeniu rozmowy Emma spojrzała przez szpitalne okno. Niebo było szare i ciężkie, ale na jego krawędzi pojawił się promień światła. Może to był znak. A może zwykły zbieg okoliczności. Ale w jej wnętrzu coś się zmieniło. Nie chciała już być ofiarą. Nie chciała milczeć.

W kolejnych dniach Emma nie odbierała telefonów od Roberta. Wysłał kilka wiadomości — krótkich, pozbawionych emocji: „Musimy porozmawiać.” „Trzeba to wyjaśnić.” „Odezwij się.” Ani słowa troski: „Jak się czujesz?”, „Przepraszam.” Jego milczenie mówiło więcej niż tysiąc słów.

Po tygodniu Emma opuściła szpital. Zofia odebrała ją osobiście.
— Masz plan? — zapytała uważnie.
Emma uśmiechnęła się blado:
— Tak. Zaczynam od siebie. Przeprowadzę się do mamy na jakiś czas. A potem… odbuduję swoje życie.