Kiedy lekarz stwierdził, że mój stan jest poważny, mąż ścisnął mnie za rękę, uśmiechnął się i wyszeptał: „Dobrze… to już prawie koniec. Drzwi zamknęły się z trzaskiem i wszystko, co zbudowałaś, w końcu będzie moje”. Wyszedł, jakby wygrał. Nie płakałam. Nie protestowałam. Po jego wyjściu zawołałam pokojówkę: „Proszę, pomóż mi, a dopilnuję, żebyś była dobrze zaopiekowana”. Mój mąż nie miał pojęcia, co się zaraz wydarzy.

Kiedy mój mąż usłyszał, że lekarz powiedział mi, że zostały mi tylko 3 dni, wziął mnie za rękę, uśmiechnął się i powiedział: „Wreszcie, tylko 3 dni. Twój dom i twoje pieniądze są teraz moje”. Po jego wyjściu zadzwoniłam do sprzątaczki. „Pomóż mi, a nigdy więcej nie będziesz musiała pracować”.

Zła Evelyn Vance otworzyła oczy i natychmiast zrozumiała, że ​​coś się zmieniło. Zmiana nie dotyczyła jej szpitalnego pokoju, apartamentu wyposażonego w luksusy, które sama zaaprobowała dla skrzydła VIP swojego klinicznego imperium. Była w powietrzu, którym oddychała, ciężkim, lecz ulotnym, niczym mgła nad ukrytym bagnem. Była w stłumionych, ostrożnych ruchach personelu, który teraz działał szybciej, ciszej i z dziwną, tłumioną sympatią. Ale przede wszystkim w sposobie, w jaki szef personelu, dr Marcus Hayes, rozmawiał z Paulem Garrettem tuż za jej drzwiami.

Wiedza medyczna Evelyn, zdobyta dzięki zarządzaniu szpitalnym imperium, podpowiadała jej, że nie ma już nadziei. To była zmiana. Fasada medycznych możliwości w końcu runęła. Zamknęła powieki na wąską szparkę – stary trik negocjacyjny, którego używała od dziesięcioleci, gdy chciała usłyszeć, co jest mówione, podczas gdy inni uważali ją za roztargnioną lub nieświadomą. Środki uspokajające, które rzekomo podawali, znieczulały jej ciało, ale nie umysł, który teraz funkcjonował z diamentową jasnością czegoś, co zaraz się rozbije.

„Paul Garrett” – powiedział dr Hayes zmęczonym i ostrożnym głosem. Był znakomitym lekarzem, ale zazwyczaj traktował Evelyn nie jak pacjentkę, a jak swoją właścicielkę. Teraz brzmiał jak człowiek, niemal złamany. „Muszę być szczery. Stan Evelyn jest krytyczny. Niewydolność wątroby postępuje, pomimo wszelkich naszych starań. Jej narządy odmawiają posłuszeństwa jeden po drugim. Robimy wszystko, co możliwe. Maksymalnie 3 dni, może mniej. Bardzo mi przykro”.

Cisza. Cisza, która ryczała w uszach Evelyn. To była cisza wyroku śmierci, wydanego przez biologię jej własnego ciała, ale wydanego przez inną rękę. Evelyn czuła, że ​​jej serce wciąż bije. Trzy dni oznaczały, że lekarze w końcu przyznali się do tego, co czuła od zeszłego tygodnia. Jej ciało odmawiało posłuszeństwa.

49 lat. Ogromne imperium prywatnych szpitali, nieruchomości komercyjne w centrum Atlanty, konta bankowe, aktywa, życie zbudowane dzięki żelaznej dyscyplinie, nieprzespanym nocom i bolesnym lekcjom nieudanego pierwszego życia. A teraz 3 dni.

Myślała o minionych 20 latach. Pierwsze małżeństwo się skończyło. Nie było dzieci, tylko firma. Budowała, rozwijała, nabywała. Wszystko, co posiadała, zdobyła sama na długo przed ślubem z Paulem. Jej majątek był jej tarczą, jej zbroją. Ale w wieku 46 lat nagle zdała sobie sprawę, że dom jest pusty, a wieczór wydawał się nie mieć końca.

Paul Garrett wypełnił tę pustkę. Przystojny mężczyzna, dziesięć lat młodszy od niej, uważny, czarujący. Pracował jako administrator w jednym z jej szpitali. Kiedy po raz pierwszy zaprosił ją na kolację, Evelyn poczuła się jak mała dziewczynka. Rozpalił w niej na nowo światło. Tak rozpaczliwie potrzebowała tego ciepła, że ​​nie chciała widzieć zimnych cieni w jego oczach.