Kiedy miałam 60 lat, przespałam się z nieznajomą osobą. Następnego ranka prawda mnie zszokowała…

Ramirez milczał przez chwilę, a potem westchnął:
„Alejandro i ja byliśmy kolegami z klasy… a także towarzyszami w trudnych chwilach. Życie nas rozdzieliło i nigdy nie sądziłam, że spotkam cię ponownie w takich okolicznościach”.

Jego słowa przyprawiły mnie o dreszcz. Jak to możliwe, że najlepszy przyjaciel mojego męża nigdy się nie pojawił przez dziesięciolecia naszego małżeństwa? Dlaczego dopiero teraz, w tak bolesnej i zagmatwanej sytuacji, dowiedziałam się o jego istnieniu?

Ramirez spojrzał na mnie uważnie i dodał:
„Jest jeszcze coś… coś, co powinnaś wiedzieć. Zanim umarł, Alejandro zostawił mi wiadomość”.

Czułam się, jakby świat się zatrzymał. Przez te wszystkie lata żyłam z myślą, że jego śmierć była nagła, nie pozostawiająca mi żadnej wiadomości. Ale teraz powiedziano mi, że rzeczywiście zostawił coś niedokończonego.

Pokój, oświetlony pierwszymi promieniami słońca wpadającymi przez okno, stał się duszny. Słabość poprzedniej nocy doprowadziła mnie do upadku, ale dzisiejsze poranne objawienie jeszcze bardziej mnie roztrzaskało.

Próbowałam wstać i wyjść, ale coś we mnie mnie powstrzymało: strach, ciekawość i dziwna intuicja, że ​​moje życie wkrótce zmieni się na zawsze.

Ramírez podał mi filiżankę herbaty, jego spojrzenie było spokojne, ale pełne zagadek. A potem zaczął mi opowiadać: kiedy byli młodzi, on i Alejandro dzielili lata zmagań, marzeń i sekretów, których nigdy nikomu nie wyjawili.

W końcu, powoli i spokojnie, powiedział:
„Alejandro dał mi list przed śmiercią. Prosił mnie w nim, żebym, jeśli kiedykolwiek będę miał okazję, zaopiekowała się tobą. Wiedział, że w pewnym momencie samotność mocno cię dotknie”.

Łzy napłynęły mi do oczu. Mężczyzna, którego kochałam całe życie, myślał o mnie do ostatniego tchnienia. A jednak los posyłał mnie w ramiona jego najlepszego przyjaciela, pośród zagubienia i poczucia winy.

Ramirez smutno spuścił wzrok:
„Nigdy nie chciałem, żeby tak się to potoczyło. Ale może los miał inne plany. Teraz chcę tylko być z tobą szczery”.

Moje serce pękało. Z jednej strony czułam pocieszenie, odkrywając, jak bardzo Alejandro mnie kochał. Z drugiej strony czułam się uwięziona w nieznośnej sprzeczności: popadłam w słabość, w ramiona mężczyzny, który był nikim innym, jak najlepszym przyjacielem mojego męża.

Prawda mnie zszokowała. Nie wiedziałam, czy być wdzięczna, czy przeklinać, czy uciekać, czy zostać. Miałam tylko jedno: to, co wydarzyło się tamtej nocy i to, co odkryłam rano, ukształtuje resztę moich dni.

Czy to był los… czy niewybaczalny błąd?